Arkadaşlar kendimi uzun zamandır onemsiz hissediyorum sevdiğim insanı cok severim değer veririm ama karşımdaki insanlar aynı şeyi yapmıyor sanki bir oğlum var dort yıllık evliyim..

İyi niyetli bir insanım karşımdakinin guler yuzune hemen aldanan yapım var belkide bu yuzden kaybediyorum.. İyi arkadaşlıklar kurmak istiyorum ama kısa suruyor ailem yakın değil evime kayınvalidem ile samimi değiliz fazla gidip gelme yok... Ust komşumun gecen sene cocuğuna baktım kendisi memur benimle iyi gecinirdi memlekete gidince anahtarı bana bırakırdı bu sene gecen sene bana emanet etmişti.. memlekete gitti kapıma vurup gule gule demedi işi duşunce dun aradı anahtarı yukarıdaki komşuya bıraktık bir bakar mısın eve diye sinirime dokundu ki anlatamam onu gec az once cocukluktan beri birlikte olduğum bende yaşca biraz kucuk olan kuzenim ailesiyle memlekete gitti o bile uğramadı annesi anahtarı bıraktı araya mesafe koymuş gibi bende mi problem var gercekten uzuluyorum neden boyle oluyor bende sinirden kuzenime bir problem mi var yazdım sizce bundan sonra tavrım nasıl olmalı normal sohbet ortamında iyi anlaşırım insanlarla ama acaba cok fazla değer veriyorumda bu yuzden boyle oluyor cunku cevremde soğuk insanlar el ustunde tutuluyor ne yapmalıyım kızlar sizce bu psikolojiden cıkmak icin..