Kızlar 8 ay once ani bir kalp kriziyle babamı kaybettim. Babamın olum haberini sabah 8.45'de annemin aramasıyla oğrendim. O gun yataktan kalkmamla, babamın gomulmesi arasında gecen birkac saati hic aklımdan cıkaramıyorum, hal kabus gibi...
Her an, her saniye, her dakika film şeridi gibi geciyor gozumun onunden. Babamın kaybıyla yaşadığım şok hal benimle. Şimdi de surekli panik ve korku halindeyim. Sevdiklerine, eşime, kardeşlerime, en cok da anneme birşey olacak korkusuyla yaşıyorum. Evde teksem kafamda surekli bitmek bilmeyen o sahneler, sesler, korku, kalp carpıntısı...
Ama o gun bir işim varsa birileriyle goruşuyorsam kendimi cok iyi hissediyorum, unutuyorum ama tekken azap oluyor herşey. Surekli ağlıyorum. Babamla yaşayamadıklarım, hayata dair keşkelerim, anneme birşey olursa naparım korkusu hayat kalitemi duşuruyor. Cok sabırlı ve anlayışlı bir eşim var. Hep yanımda oldu, hep teselli etti, bana omuz oldu. Benimle ağladı, benimle uzuldu. Elimi hic bırakmadı bu surecte. Cevremdekiler eşinde bıkar yapma boyle diyor ama elimde değil hayat devam ediyor diyip yoluma nasıl devam edebilirim hic bilmiyorum. Ne yapmalıyım, bu acıyı kabullenip herşeyi unutup nasıl ilerleyebilirim bilmiyorum.
Babamı cok ozledim, mezarına gidip ağlıyorum hep biraz ferahlıyorum ama anılar canımı cok acıtıyor.