Tam 1 yıl oldu boşandım .Cocuklar babasıyla kalmak icin gittiler .Onlar gidince boşluğa mi duştum bilmiyorum ama annemle birlikte kaldık.Annemle kalmak bu aslında guzel olabilecek bir cumle ama zor bir annem olmasaydı . Annemden birazcık bahsedeyim ,canım annem bir ev hanımı ve hamarat bir evhanımı buraya kadar cok guzel ama ben hamarat bir ev hanımi değilim . Calışıyorum iki kucuk cocugum var .Benim icin oncelik cocukların eğitimi ve huzuru sonra da benim rahat etmem bu sebeple surekli bı isim oluyor .İsim olmazsa da kitap okurum ,gezerim ,arkadaşlarımla bulusurum ama annem icin oncelik mantı acmak ,dolma sarmak ,ev temizlemek ,eski anılardan bahsetmek ,hic birşey yapamazsak bir hamurisi yapıp kendimizle gurur duymak .Kendine ait bir hayatı yok bir ara benim zorumla olmuştu arkadaslari ,gezileri sağolsun pandemi bitirdi .Memleketten uzaktayiz .Benim yanımda kimse olmayınca rahat ediyor ki etsin diye elimden geleni yaparım .Gecmiş de abimin zoruyla ki butun karşı cikamlarima rağmen evini kiraya verip abimlerin yanına yerlesti .Tabiki rahat edemedi .Şimdi ben bosaninca yanıma geldi ama surekli bı iş yapmamı bekliyor .Mantı acmak dolma sarmak temizlikten hic bahsetmiyorum bile hergun camaşır suyuyla evi yikamami bekliyor ki ben o kadın değilim işte sorun burada başlıyor.Kizlarimi da oyle yetistirmedim .onlarda sevmiyorlar ananelerini sırf bu takıntıları yuzunden şimdi cocuk susturabiliyorum ama ergen olunca ne yapariz bilmem.Sen bu olaylar karşısında ne yapıyorsun derseniz bazen kırılmasın diye yapiyorum bazen sinirlenip icime atıyorum bazen de duymuyorum gormuyorum .ama zorlandığımi belirtmek istiyorum.Bazen bosanmasamiydim diyorum. Bu da ayrı sorun.