Herkese oncelikle merhaba. Yıllar yıllar once ilk evlendiği zamanlarda buradaydım. Vajinismus tedavilerini takip edip yorum yazıp okuyordum. Sonra tedavi oldum şukur ki muthiş bir evliliğim bir cocukla taclandı. Sonra hamilelik donemimdeki sıkıntılarımı paylaşmıştım. Uzun sure ortada yoktum. Cunku kansere yakalanmıştım. Cok cok agır sureclerden gectim. Hala gecmekteyim.
Şimdi ise eşimle boşanma aşamasındayım. Bi yandan hastalık Bi yandan cocuk Bi yandan ruhsal yıkıntı. Baş edemiyorum. O kadar mutsuzum ki yaptığım hicbişey den zevk alamıyorum. Butun gun aglıyorum. Ustelik cocugumun babası ile iletişimimiz yok. Kendisi kapalı iletişime.
Guzel giden bir evliliğin bir anda bitmesini elbette kimse kolay kabullenemez ama kendi ruhsal durumumu hic begenmiyprum. Hayat amacım yo k başı boş 24 saatler dolduruyorum sadece. Cocuk da mutsuz. Babasını cok ozluyor. Birlikte yaşadığımız gunleri surekli ozlemle anıyor. Psikolojik danışma da aldım. Pek fayda gormedim. İlac kullanamıyorum kendi ozel hastalıgımdan oturu. Mahkeme sureci devam ediyor.
Yani demem o ki buna ne kadar surede alışılıyor? Birileri ile dertleşmeye o kadar ihtiyacım var ki..
Kimse beni anlamıyor.