Merhaba 29 yaşındayım hemşireyim. Eşimle sevgiliyken mukemmel bir insandı meğer kotu huylarını benden gizlermiş 3 sene sevgililik hayatımızda en ufak yanlışı olmadı. 1,5 yaşında oğlum var. Eşim en baştan cocuğu istemiyordu. İlk doğduğunda nasıl bakcaz niye cocuk yaptık keşke olmasaydı dedi durdu ben kendi ağrılarımla mı yeni doğan bebeğimle mi yoksa bu adamla mı uğraşcam şaştım kaldım. Sonra zamanla alıştı. Oğlum şurup icemez hemen kusar gecen gun ateşi cıktı cocuga zorla şurup icirdi sonra cocuk kusarken kafasına Tokat attı cocugu elinden aldım ona kızdım. Sebebi kusmasıymış. kustu diye uvey baba dovmez sen baba mısın insan mısın dedim . İki lafından biri bıktım yorgunum. Evde her işi zaten ben yapıyorum. Evde olduğu izinli gunler en fazla 10 dk Bulaşık toplamama yardım ediyor o da cocuk olduğu icin ona da bana cok iş yaptırıyorsun yorgunum diyip duruyor. Cocuk icin uyanmaz hep ben uyanırım uykusuzum uykumu alamadım der soylenir. Cocuga yemek yedirirken gelir karışır bu cocuk doymuyor cok yedirme yeter bi doymadı saatlerdir yemek yiyor diye konuşur. 1,5 yaşında cocuk gelişme zamanında diyorum yok yedirme der . En son bugun bardağı taşıran son damla oldu yeni yeni yururken kafasını carptı cocuk ağlamaya başladı ben kucagıma aldım susturmaya calısırken kendine dedim bi su getir icirelim. bıktım diye bağırdı. Ben dedim duşman olsa getirir cocuk kafasını carpmış yazıklar olsun dedim. Sonra bana seni doverim kimse elimden alamaz dedi. Cocuğuma bakacak kimse yok bakıcılar bakmıyor hiperaktif olduğu icin ben işe gidemiyorum ekonomik ozgurluğum yok. Ailem yok hepsini trafik kazasında kaybettim. Gurbetteyim bu şehire yeni taşındık . Evine gidebileceğim hic kimsem yok. cok mutsuzum .sadece ağlamak istiyorum