Hanimlar maalesef mutsuz bir ailede buyudum.babam annemi hic sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi cıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi calışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yuzumuze(şukur olduk.)Annem babam ona yaptıkca bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dovdu,nefret doldurdu. Şimdi duşunuyorum bir gunum kavgasız gecmedi.kendime bakiyorum ailem haric herkese o kadar ofkeliyim ki surekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim soverim vururum.(aslında hicbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var surekli sindirildigim icin sanirim ama icim ofke dolu).galiba insanlara bu kotu enerjiyi geciriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye calışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma cabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim olmek en buyuk arzum bu hatta hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog haric ne yapmamı onerirsiniz.bu durum nasıl gecer ki gecer mi?omrum gecti ofkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.(ilave:guzel bir mesleğim iyi bir kazancım var ama bir kez bile tatile gitmedim cunku icimden gelmiyor. Anneme babama tam anlamıyla kızamıyorum eskiden evleneceksin demişler evlenmişler işte. Sadece nefretlerini iclerinde biraz olsun tutup en azından bizi bu kar doldurmasalardi yine boyle olurmuydum bilmiyorum.kimseyi sevemiyorum hayvanlar haric.hayvanlara karşı aşırı sevgi doluyum surekli ilgilenir tedavi ettirir aşırı harcamalar yaparim. Ama insanları sevemiyorum, yardım etmiyorum hatta beter olsun bile diyebiliyorum.surekli bana kimse acımadı diye kafamda bir ses)