Herkese iyi pazarlar

Aslında sanki buraya yazıp cozum arayışında olmam gereken başka derler var ama bugun bu konunun gerginliğini o kadar fazla yasiyorum ki...

Sıkıntıma gelecek olursak 1 yıla yakindir aşırı uyuma isteği beraberinde yeme bozukluğu aşırı yemek yene isteği halsizlik bitkinlik falan vardı. Ama son 3-4 aydır hicbirsey yapmayacak hale geldim isten eve gelir gelmez uyuyorum neredeyse ertesi gune kadar artik utusuz kıyafetlerle ise gitmeye sacimi adam akıllı taramamaya banyoya anca bi kac gunde bir guc bela girmeye başladım.Son bi parca temiz kıyafet kalıncaya kadar camaşır falan yıkaamıyordum bazen giyinecek temiz kıyafet bulamıyordum.Arkadaslarimla buluşma isteği bi yere gitme farkli bi aktivite icinden hicbirsey yapmak gelmiyordu.

Bu aşırı uyuma isteğinin ve halsizligin normal olmadığını duşunup dahiliyeye gittim vitamin degerlerine troidlerime falan bakildi değerlerde duşunluk var ama bu kadar uykusuzluk yada halsizlik yapacak kadar degil dedi.Hicbirseyde yazmadı.

Acıkcası aklıma psikiyatriye gitmek geldi ama sanki her başvurana depresyon tanısı konulacak antidepresan başlanacak diye tedirgin olduğumdan ben ağrı kesici bile kullanmak istemeyecek kadar ilaclardan kacan biri olduğum icin girmedim ama 3 ay icinde git gide daha kotu oldum.

Gecen hafta psikiyatriye randevu aldim gorundum doktor depresyondasınız hanımefendi dedi.
Doktor bey tamam hic sıkıntım yok diyemem ama herkes kadar maddi herkes kadar iş yada ailevi sıkıntılara sahibim falan dedim.

Oda durum kişiden kişiye değişir mesela birisi cok buyuk sıkıntıları dahi cok fazla umursamazken kimi daha kucuk şeylerde yıkılabilir onun gibi duşunun.
İlac basliycaz ama başında soyleyeyim bi kac ayla devam edip bitecek bisey degil bu tedavi yıllarca surecek yıllardan soz ediyorum bilginiz olsun dedi o an kendimi tutamayıp ağladım.Cunku ben yıllarca halsizdim bitkindim ben abartıyorum ilac kullanmak istemedim ozelliklede antidepresan şimdi bunun yıllarca surecek demesi beni cok etkiledi paikilojik olarak.

Neyse esas konuya geleyim durumu kimseye soylemedim paylaşmayı duşunmedim şimdiye kadar herseyi tek başıma yaşadığım gibi.
Ama şu var ki ailemle yaşıyorum uzun suredir hicbir ise el atmıyorum kardeşlerimin haklı isyanları bazen laf dokundurmalari oluyor onlar tembelliğine vuruyorlar ama inanın tembellik degil inanınki susuzluktan olsem bir bardak su alacak hali kendimde zor buluyorum yoksa yıllarca evin işlerini onlar yokken tek başıma yaptim ettim.

Arkadaşlarım var cağırırlar falan uzun zamandır pek onlara buluşmalarına katılamıyorum bişeyleri bahane ederek halbuki inanın gidecek gucu bulamıyorum kendimde.

Bi arkadaşım var cok yakınım benim icin gercekten farkli cok seviyorum kendisini fırsat buldukca haftada 2-3 gun mutlaka ya uğrarım ya disarda buluşuruz ama ondan olsa hergun buluşup goruşelim cok iyi niyetli guzel birşeyler hazırlasa cağırmak ister hergun goruşelim buluşalım ister ama evlerimiz uzak ben işten sonra ona uğrayıp eve donunceye kadar cok gec oluyor.Haftasonu ise bana evden cikmak ışkence gibi geliyor.

Dun cagirdi sahiden halim yoktu konuşunca canim senin hergunu halim boyle ama dedi bugun konuştuk bu seferde reddedince kendimi kotu hissettim bazen herkese depresyondayım ondan boyleymisim diye haykırmak geliyor ilaclardanmıdir nedir dusundukce ağlayasın geliyor kendi sıkıntım bir yana birde insanlara acıklama yapmak cok yoruyor beni.