Merhaba arkadaslar,

Uzun donemdir icimde olan birseyi paylasmak istiyorum. Dilerim bana yardimci olabilirsiniz.

35 yasinda bir kadinim. Cocugum henuz yok. Hangi ortama girersem gireyim surekli zamanin gectide geciyor cocuk yap artik demeleri beni uzuyur. Bunu diyen kardesim dahil. Surekli ozel hayatim hakkinda yorumlar yapiliyor.

Ben kimsenin ozel hayatina karismam, adi ustunde ozeldir. Boyle olunca insanlar ilgisiz, soguk, sohbetten uzakmisim gibi algiliyorlar. Sıkılıyorum bos muhhabbetten.

Gelelim asil meseleye, herkes araba kullaniyor, ben korkumdan kullanamiyorum. Ozguvensizim esim bile beni biryere goturemiyorsun diyor.

Bir ortamda sohbet ederken ozellikle ailem her zemen ama mutamadiyen ne zaman biraraya grlsek benim hakkimda yorum yapiyor. Bu beni artik cok yoruyor ve uzuyor. Insanlara karsi hep dusunceli ve iyi niyetli yaklasmama ragmen hep olumsuz elestiri aliyorum. Cocuklugumdan belli boyle. Aynisini esimde yapiyor.

Sanki hic kendim olamiyorum, sevilmek ugrune kendimi sekilden sekile sokuyorum.
Kendim gibi naskl davranirsam hep bir elestiri. Ben dusuncemi soyledigimde bana karsi sozlu salditi basliyor. Kendimi insNlar icinde yapayalniz hissediyorum. Kimse beni anlamiyor. Arkadaslarim bile yok. Benden sikiliyorlar sanki. Bunu goren esimin bile bana gutgide saygisi azaliyor sanki.

Bana soylenenlerden bazilari

-sen disariya negatif bakiyorsun, onun icin negatifi cekersin
Hayata nasil bakarsan onu yasarsin
- cok ozguvendizsin
-hic yigenlerinle ilgilenmiyorsun
- ya bu deveyi gudeceksin ya bu diyardan giddcekdin
- hic hirsli insan degildin
- sen konusma
- bizi hic davet etmiyorsun
- daha yemegini yedigimi hatirlamiyorum
- hep olumsuzsun
- yorum yapma
-zor knsansin

Gibi gibi seyler. Kendimi o kadar kotu bir insan gibi hissediyorum ki sanki fanusun icinde hapsolmusum. Biryere kimildayamiyorum.

Tam derdimi anlatamiyorum da. Sanki hep anormal olan benim.

Annem mesela kardeslerime hep cok hos olmussun der, hemen donup sende der, o anda beni unuttugunu fark ediyor cunku. Hep bana kulkedisi der. Sanki hep dis kapinin dis mandaliyim.

Geline, kardeslerime laf soyletmezler, beni acimasizca elestirirler, artik aglamaktan uzulmekten sikildim

Sindim, icime kapaniyoru. Gitgide kimseyi memnun edemiyorum. Yaptiklarim gozukmuyor. Hayalet gibiyim. Kendimi surekli cocuklugumdan bu yana ispat etmeye calismaktan sikildim.

Ne yaparsam yaPAYIM hep eksik, yetersiz. Artik kendim bile yapamam demeye basladim. Hamile kaldim dusuk Aptim onu bila beceremedkm diyorum. Kendimi sdvgiye az, biz sivazlama ac hissediyorum.

Icimde kocaman bir bosluk, lakaytlik. Kimseye sevgimi gosteremiyorum. Bende eksik cunku. Hep herkesi idare etmek, elimden geleni yapmaya calismsm sanki hep bosa cikiyor.

Insanlar arasinda yalnizlik koyuyor bana. Aglamak istemiylrum artik. Mutlu olmak istiylrum.




kendim hakkinda hic olumlu yonum kalmadi sanki kendimi yorgun hissediyorum. Kac kere olme dusuncesi geci,or icimden. Kimseye kendimi gosteremkyorum.