Boşanma surecinde olduğum icin uc aydır babam gilde kalıyorum. İki tane kedim vardı. Evden ayrılırken onları da yanımda getirdim. İkisini de yavruluktan buyuttum. İkisini de cocuğum gibi sevdim. Cok ozenerek besledim buyuttum. Butun sevgimi onlara verdim. Bir saat gormesem bile ozlerim ikisini de. Evde surekli kucağıma alır operim. Yaklaşık bir yıl suren evliliğim boyunca kedilerim hep benimleydi. Ama sonra boşanma kararı aldım. Ne yazık ki evden kovuldum. İşlerin karışmaması icin de eş kişisini evden uzaklastirmadim. Bu yuzden kedilerimle baba evine gelmek zorunda kaldım. Ama baba evine geldiğimden beri annem surekli kedilerden rahatsız. İstemediğini soyluyor. Ben işteyken birkac defa evin kapısını acmış kediler gitsinler diye. Kedilerim gitmemiş. En son kardeşime soyleyip dişi kedimi barınağa goturtmuş. Bir ay kadar oldu bu olay olali. Bunu duyduğumda mahvoldum. Akşam işten eve geldiğimde kedimi bulamayınca bana soylediler. Tekrar psikiyatri ilaclarına başladım. Psikologa anlattigimda senin bir sucun yok dedi. Ama ben hep kendimi sucluyorum. Ona bakamadım diye. Bu iki kedi dunyada sevdiğim tek şeylerdi. Kaldiramadim. Şimdi surekli kedimi duşunuyorum. Duşundukce kahroluyorum. Nerdeyse evlattan bir farkı yoktu benim icin. Diğer erkek kedimi ise sahiplendigim eski sahibine verdim ve o kız bakmaya devam edecek. En azından o iyi yerde. Ama barinaktaki kedimi duşunmekten mahvoluyorum.