Daha once konularım oldu akıl aldım fikir danıştım kendimi davranışlarımı duzenleyip yoluma ve ilişkime devam etmeye devam ettim. Fakat artık psikolojik destek alacak kıvama geldim yapamıyorum, kendimi surekli herşey icin suclamaktan, benim yuzumden bu halde demekten, onu bitirdim ve herşeyin sebebi benim demekten yoruldum. Yaşadıklarım gercek mi algım mı değişti bilmiyorum lutfen bana destek olun lutfen.

Karşımdakinin gercekten bir narsisist olduğunu duşunuyorum, cok kitap okudum videolar izledim evet bu o diyorum. Ama soylediği şeylerde o kadar kendime vicdan yapıyorum ki bu kadar hassas duşunen biri nasıl narsisist olsun derken buluyorum kendimi. Destek alacağımı soylediğimde doktor narsist birey arana mesafe koy diyecek dedi, sonrasında sen neler yaşadın neler yaşıyorsun demez kimse hemen kendini kurtarmaya bakar dedikce kendime tekrar kızdım.

- Kendisi cok dengesiz, benden ne istediğini kendi bile bilmiyor. Fakat ben bişey yaptığımda hep yapmadığım diğer ihtimali yapmam gerektiğini soyluyor. Evlilik durumları daha ilişkinin 3 4 ayında gelişti tum birikimini coinlerle değerlendirdi şuan cokuşte bunda bile destek olmadığımı soyluyor ama bu kişi bana maddi durumlar hakkında sakın yorum yapma dedi. Şimdi neden yapmadığımı sorguluyor. Buyuk kavga etmiştik yanına gidecektim asla gelme istemiyorum dedi yalnız kalmam gerek dedi gitmedim şimdi neden gelmemişim ben bunu yuzume vuruyor. Ara verdik kendime network hesabı actım ve paylasımlara başladım, o hastayken bitap haldeyken ben nasıl iş duşunurmuşum bu kadar bencilmişim bunu soyluyor. Kaldı ki bu hastalığının en başından beri yanına geleyim destek olayım diyen bendim ama beni istemedi doktora gitti doktorun dediğini sordum seni ilgilendirmez dedi. Kaygı bozukluğu olduğunu soyluyor zamanında terapi almış bununla ilgili. Var olan hastalık da genital siğil, yakar biter gecer. Eski sevgilimin bana benim de ona bulaştırdığımı duşunup acımasızca sucluyor beni... Ve daha neler neler..

Ona sorsak herşeyin sebebi benim ben bu hale getirdim onu psikolojik, maddi,manevi. Ama ben kendime bakıyorum hayat dolu, ona aşık, yaşama sevinci olan, kendi ayakları uzerinde duran bir kadındım. Ne hale geldim kendimi suclamaktan. Tum dostlarım benim nasıl empati kurabilen insanlık dolu humanist ve yumuşak karakterli biri olduğumu soyler kaldı ki donup kendime bakınca ben ne yaptım bu cocuğa diyorum hep. Evet kendimi cok geri cektim aramadım sormadım yazmadım ama bunu hep o istedi o itti beni. Şimdi bunları sorguluyor kendince sevgisiz ben oldum sozde sevgili ben oldum. O bizim icin uğraşmış ama ben hic bişey yapmamışım.

Algım cok değişti cok dengesizleştim cok. Bana bi yol care ne olur lutfen. Ozetin ozeti bu yazdıklarım.