Merhabalar. Şu an konuya nerden başlayacağımı bile bilmiyorum. O kadar kotuyum ki ağlayarak yazıyorum. Kelime hatası yaparsam kusura bakmayın lutfen. Ben şu yaşıma kadar her zaman evin temizliğini ustlendim diğer kardeşlerim ola ola. Yaparken iyiydi bir off desem kotu oldum. Bugun yine aynı şey yaşandı. Sabah daha yeni kalkmış elimi yuzumu yıkamışken diğer kardeşim uyanmasına rağmen elinde telefon boş boş oturmasına rağmen bana iş buyurdu. Demeyin ki ne var bunda. Asıl beni delen edrn kısım bu. Evde her zaman her şey bana soyleniyor o kadar bunaldım ki anlatacak kimsem yok. Ben haricinde diğer kardeşlerim olmasına rağmen gık demeden her işi yapıyorum. 7 senedir aynı evde oturuyoz bir Allah'ın kulunun kalkıp da ortalığı temizlediğini tuvaleti banyoyu yikadigini gormedim. Bugun de sabah uyanır uyanmaz iş buyurulunca sinirlendim. Bende artık bilerek gec kalkacağım her şeyi ben yapıyorum yeter dedim. Tabi bunu diyen ben miyim bir bağırış cağırış ben senden iş buyurmam bundan sonra falan.. ya ben yapmasam zaten evi bok goturecek. Ordan kardeşim karıştı. Yok bu yapıyormuş her işi yaptigi da sadece sabah kahvaltıdan sonra bulaşıkları makineye koymak. O kadar bunaldım o kadar psikolojim bozuldu ki zaten birbirimize laf soylemeye başladik. Ordan annem de daha yuksek frekansla bağırmaya başladı alakasız bir şekilde susun susun diye. Zaten ben ne desem annem beni karalamaya calışır. Artık susmadim gercekten susamadim cunku dayanamıyorum bu ayrimciligina. Sonra size yazıklar olsun her işi ben yaparım sen yapma demeye başladı. Daha sonra da evlatlıktan reddediyorum dedi. O kadar zoruma gitti ki anlatamam gercekten. Bir şeyi bu zamana kadar sesim cıkmadan yapınca iyiydi ama bir ses cıkardım diye kotu oldum. Hayatımda boyunca ne laf getirdim ne soz getirdim ne pis işlerde isim oldu ne de 40 kişiyle adım cıktı. Bunları yapan kuzenlerim hap kullanan kuzenlerimin bile anneleri onları el ustunde tutarken annemin bana boyle demesi inanılmaz zoruma gitti. Her fırsatta beni kotuler, bir kez olsun ağzından benim icin iyi bir şey cıktığını gormedim bir kez olsun yaaa. Diğer kardeşlerime sesi cıkmazken hep bana kotu konuştu. Hic unutmuyorum 9. Sınıfta hastalıktan kırılırken, hasta yatağımda yatarken bile "iyileşsen de hemen temizlik yapsan" dediği... O kadar imreniyorum ki diğer insanlara . Anneleri kızlarını opunce sarılınca başını okşayinca oyle imreniyorum ki. Hayatım boyunca hic sevgi hissedemedim zaten. Annem sevseydi durup dururken o cumleyi kullanmazdı. Zaten bu zamana kadar ne beni destekledi ne arkamda durdu. Kendimi o kadar yalnız o kadar kimsesiz hissediyorum ki. Aklıma bu zaman ki olan butun her şeyleri geliyor. Ben hic sevilmemişim resmen. Zamaninda ettiği hakaretler kufurler... Sen kırk tane yuva yıkarsın gibi cirkin soylemler. Gercekten zoruma giden daha yuzlerce şey. Ama anneme gore her zaman o haklı her zaman o doğru soyluyor. Bir kez olsun ben kırıldım mı diye hic duşunmedi ki. Daha neler var yazacağım ama ağlamaktan yazamıyorum. Babamdan bahsetmiyorum bile cunku o var olmasına rağmen koca bir yokluk. Cok uzun oldu farkındayım. Eee biz napalım diyenler olur belki ama şu an o kadar kimsesiz hissediyorum ki kendimi anlatacak hic kimsem yok. Resmen kimseler icinde kimsesizmişim ben
