Değerli hemcinslerim, gecmişte de elbette bu hususta bazı onemli kazanımlarda bulunmakla beraber ozellikle son bir iki yıldır periyodik olarak yaşadığım (ya da maruz kalmak daha doğru bir ifade bicimi olabilir) bazı olaylar nedeniyle (ve bu olaylar nezdinde bir de gecmişteki olayları hatırlayıp bir puzzle tamamlama operasyonuna girişince) aklımı birkac haftadır meşgul eden bazı soru işaretleri oluştu. Bu hafta bu minvalde bir konu acıp acmamayı duşunurken arkadaşlık/dostluk ilişkileri konusunda benzer eksende bircok topik acıldığını gorup o konularda yazdım. Ancak belki tam hedef nokta atışında irdeleyemememiz kaynaklı olası durumları daha iyi analiz edebilmek adına konu acma ihtiyacı hissettim sizin değerli goruşlerinizi almak adına. Size muğlak ifadeler sunmamak adına biraz daha net olmayı deneyeyim: Konuyu genel olarak insan ilişkileri kaynaklı soruyorum (Ozel ilişkiler değil oncelikli hedefim ancak elbette o husustaki onemli tecrubelerinizi, goruşlerinizi de paylaşabilirsiniz, onceliğimin bu olmamasının nedeni ikili ilişkilerde zaten bir tarafın naifliğinin diğer tarafca somuru alanı olarak gorulmesi ekseri, bu alanda sanırım bu realiteyi benimsemem kaynaklı bir onyargı, bu cok da hedef alanımda olan bir alan olmadığı icin, ancak başka uyelerimizin de faydalanması adına bu konudaki goruşlerin de paylaşılmasını desteklerim elbette). Genel anlamda insan ilişkileri derken ozellikle dostluk ilişkilerini kastediyorum (Aile, işyeri ilişkileri vs de olabilir, aslında her uyemiz kendince konuyu genişletip zenginleştirebilir ve bu durum beni sadece memnun eder). Son bir haftadır okuduğum dostluk konusundaki yanılgılarla ilgili mesajların da tesiri altında kaldım sanırım biraz, zaten benim de sorgulama alanıma girmişti. İnsan secememek konusuna duşuk bir yuzdeyle katılabilirim elbette duşuk bir yuzde cunku ben dahil kac yaşındaki uyelerimiz de (coğunlukla orta yaş kesimi ekseri) benzer sorunlarla muhatap olmak zorunda kalmış sanırım. Değerli hemcinslerim, spesifik sorum şu aslında: Karşısındakine her zaman naif, saygılı, insanları olduğu gibi kabul eden ve onların hayatında olması icin daha cok itina gosterip emek veren insanlar sizce bu durumları eninde sonunda yaşamaya mecbur mu bırakılıyor? Belki 5, belki 20 yıl sonra? Mutevazilik, hayatınızdaki kişiler icin emek vermeye calışmak artık gunumuzde demode kavramlar mı? Bu naif ve hatırşinas tavırlarımız sizce karşımızdakileri şımarma eğilimine mi sevkediyor? Sizce insanlar uygun koşullar ve zemin temin edildiği takdirde her kim olursa olsun şımarma eğilimine sahip midir? Hatalı olunan yanlar sizce nelerdir? Siz bu hususta neler duşunuyorsunuz? Değerli goruşlerinizin hepsini merak ediyorum. Saygıyla ve sağlıkla...