Merhabalar, iyi bayramlar oncelikle. Dunden beridir kafamı kurcalayan sorulara kendim bir cevap bulamadım bir de sizlere danışmak istedim.
Ozetle ben kv ile goruşmuyorum, eşim de goruşmuyordu. Bana lohusayken bir suru iftiralar atıp, gercekten onur kırıcı sozler soyledi. Milletten, deyim yerindeyse dıdısının dıdısı diyeceğimiz yakınlıktaki eş dost akrabadan bile benimle ilgili kurduğu şeyleri dinledim. Sutum stresten gitti, ben perişan, bebek ac… cok kotu bir surecti. Eşim de o zamandan bu zamana destek olmuştu. Gel zaman git zaman bu sefer de insanlara goruşmediğimizi soylemeyip sadece bebeği goremediğini, gostermediğimi, gel kapıdan bak git dediğimi filan iddia etmiş. Ben artık Allah ’a havale ettim yani zaten pandemi surecinde kucuk bir bebekle evde kalakalmışım, işe ara vermişim bir suru şeye canım sıkkın bir de ona takamam kafayı dedim. Arefe gunu eşim bana ben yarın annemlere gideyim, bebeği gorsun gonlu olsun dedi. Bu benim icin ilk şok cunku asla boyle bir sinyal vermemişti ve asla boyle yapalım mı edelim mi diye sormak yok. Yuzumden anlamıştır diye duşunuyorum duygularımı. Donduğunden beridir de seni hic aramadı deyip duruyor. İkinci şok da bu benim icin. Bunun beni uzeceğini tahmin edemez mi yani neden boyle soyluyor ? Şimdi de oturmuş telefonla konferans goruşme yapıyorlar kahkahalar sokakta cınlıyor. Yani benim konu ile ilgili bilmediğim ne var ne yoksa bana anlatıp, bazı yerlerde benden bile fazla tepki veren kendisiydi. Yani sanki ustume basıp gecmiş gibi geliyor bana. İkisinin daha onceki dargınlıklarında hic boyle hissetmezdim cunku ben asla dahil değildim konulara. Ama bunca hakaret, iftira, laf, soz… ben dayak yememişim diye uzulen bir kadın neticede gonlum asla yumuşamıyor ona karşı. Ne dersiniz? Ben cıkamadım icinden.