Merhaba hanımlar. Bugun bayramda ınstada gezerken biraz huzunlendim. Bakıyorum herkesin gittiği bir yer takıldığı arkadaş cevresi var. Benimse hic duzgun kafama uyan arkadaş cevrem yok. Birine bir yere gidelim mi desem birşeyler uydurur ama başkasıyla gezer. Neden bilmiyorum hep arkadaş gruplarında dışlanan ben oldum. Hep konuşmayı başlatan benim. Kendi kendime monolog yapıyorum sanki. Hep elestiriliyorum. Ya da kucumsendigimi hissediyorum. Bazılarınızın dediği şeyleri uyguladım sana değer vermeyenleri hayatından cıkar demişti bazılarınız cıkardım kimse kalmadı. Neden kimseyle arkadaş olup guvenemiyorum ki. Hep de mutlu gozukuyorum dışarıdan dertsiz gibiyim ama icten ice hep kalabalık arkadaş grubum olsa kızlı erkekli gezsek fln diye duşunmuşumdur. Biri birşey istese nezaketen veriyorum. Kendim gibi olunca kimsem kalmıyor hep altan alan ben olmalıyım . Ben alttan almayınca o kişilerle muhabbetimi kesiyorum. Bir kişiye cok icimden şans veriyorum empati yapıyorum ama o kişiye icten ice doluyorum. Bende insanım yani. Her zaman mutlu olamam. Bir kere derdim olunca mutsuz olursam kimse beni tamamen dinlemiyor. Kimseye guvenemiyorum artık bu yuzden. Size birşey anlatıcam ozellikle ben o gun ne yaşadıysam başka arkadaşımla olsun kendimle olsun anlatıyordum bir arkadaşıma guvendiğim icin sonra o kadar beni tehdit etti anlattığım şeyleri beni aşağılamak icin kullandı. O gunden ona guvenemedim ozur diledi ama arkadaşlığımı kestim. Dilimi tutamıyorum sanki. Neden benim arkadaşım yok ? Neden dışlaniyorum? Neden herkes soylediğim şeyi sonradan bana karşı kullanıyor?