9 yaşında kızım var. Doğduğundan beri zor bir cocuktu. İlkokula başladığından bu yana devamlı oğretmenden, arkadaşlarının ailerinden şikayet alıyorduk. Her yaşanan şeyde daha başka ne yapabilir derken yeni şeyler yapmaya devam etti.
Duzgun bir şekilde anlatıyorum,yeri geliyor ceza veriyorum, uzulduğumu soyluyorum ama yok tam duzelir gibi olurken duzelmiyor. Laftan anlamayan, en basit şeylerde bile(yemek yemesi, dişlerini fırcalaması) inatlaşıyor. Bir konu hakkında konuşurken oralı olmuyor.

Gecen gun tanımadığı kişilerden para istemiş gitmiş dondurma almış ki her gun harclık veriyoruz. Bunu duyunca konuştuk, ceza verdik yaptığının yanlış olduğunu soyledik. ozur dilerim dedi. Ya başına birşey gelseydi ya kacırsaydı ne yapardık
Bugun bana babasıyla telefonda konuşuyormuş gibi yapmış, ben gercekten konuştu sandım. Aradım eşimi hayır beni aramadı dedi. Kızıma neden bana yalan soyluyorsun dedim şaka yaptım dedi
İnanın artık yaptıklarına tahammul edemiyorum. Yaramazlıktanda ote artık yaptıkları.
Ben birşeye uzulduğumde uzulmuyor. Merhameti yokmuş gibi geliyor. İyi bir anne baba olduğumuzu duşunmuyorum. Arkadaşlarına cok duşkun, onlar icin beni kırıyor
Psikoloğa gotur diyenler olabilir ama 1 saate en az 200 TL verme durumunda değiliz şu an.
Nasıl olucak, nasıl yapıcam bilmiyorum. Konuşmaya da bıktım. En zorlandığım şey annelik oldu