Parkta bir kadınla tanıştim.Yillar once eşiyle boşanmış,uzerine ablası ve annesi vefat etmiş,babası evlenmiş bu kadını dışlamışlar,o boşlukta eşiyle tekrar barışmış,nikah yapmadan hamile kalmış ve eşi kadını hamile haliyle terk etmiş.

Kadın hastanede tek başına doğum yapmış iki gun yoğun bakımda kalmış gozunu actığında karşısında polisleri gormuş.Es kişisi kadından taşkınlık cıkardığı iddiasıyla şikayetci olduğu icin kadın hastanede ifade vermiş.Bir daha da kendisinden haber alinamamıs gidiş o gidiş !

Kadın bunları anlatırken kanım dondu.Herkes dogumda cicekle karşılanırken (bunlardan biri ben değilim) ben ifade verdim diye dert yandı kadincagiz.Aile bağları da zayıf yapayalnıziz diyor kızımla.Tedavi goruyormuş ilac kullanıyormuş.

Aslında kadına sarılasım geldi,ona arkadas olasım geldi yalnız değilsin demek isterdim evlerimiz de yakın ama bu devirde kimin kim olduğu neyazikki belli değil tedirgin oluyor insan...

Bana benim boşanma surecimi sordu,babası cocuğuyla goruşuyor mu,boşanmak istiyor mu,cocuk tuvaletini soyluyor mu, calışıyor musun vs.. cevaplarını utanarak verdim..

Duşundum de meğer benim hayatımda ne cok yolunda giden şey varmış...

Cok uzuldum bu hikayeye paylaşmak istedim