İyi akşamlar herkese,

Az sonra size bahsedeceğim duygular yeni değil, neredeyse 2 yıldır bu hislerle yaşıyorum. Gecmişteki toksik ilişkilerim, her denememin husranla sonuclanması ya da en uc ornek ile sosyal mecralarda gorduğum erkeklerin kirli duşunceleri ve terbiyesizce hareketleri beni bu noktaya itti.

Karşı cinsten bıktım, gormeye tahammul edemiyorum, konuşmak ya da bir ilişkiye adım atmak dahi istemiyorum. Yaklaşık bir hafta once 4 yıldır suren yine toksik bir ilişkiye resti cektim, ayrıldım. Bir haftadır kuş gibiyim. Pamukların ustundeyim. Omuzlarıma oturan fil kalkmış gibi. Daha tonla ornek veririm. Sevdiğim şeylere odaklanıyorum, kitap okuyorum, film izliyorum vs. Kısaca inanılmaz bir mutluluk var. Geri donmeyi asla duşunmuyorum.

Aslında boyle hissetmemin sebebi de bir aydır psikolojik danışmandan destek almam. Daha 3 seansta cok buyuk fark gordum. Zihnen daha ferahlamış ve kendime itiraf edemediklerimi fark etmiş gibiyim. Doktorum toksik ilişkilere yakalanmamın sebebini cozmeye calışıyor, daha doğrusu bunun yalnız kalmaktan korktuğum icin mi birine tutunduğumu ya da aile icinden gelen bir eksikliğin mi sebep olduğunu bulmaya calışıyor desek daha mantıklı olur. Babamla ilişkilerimiz hep mesafelidir fakat hicbir erkeğe baba sevgisi versin gozuyle bakmadım, zaten bir babam var. Yalnızlıktan korkmuyorum da, sadece mutlu bir ilişki arıyordum. Mutlu ve uzun soluklu ilişki. İcimi kıpır kıpır eden, beni korukleyen, heyecanlandıran duyguyu yaşama peşindeydim. Bıraktım.

Şimdi hicbir erkekle goruşmuyorum, goruştuklerimi de sevmiyorum, sevemiyorum. Karşımdakiyle asla ilişki duşunemiyor, yakından dahi tanımak istemiyorum. Bu rahatlığa alışırsam sonum kotu olacak. Biraz konuşup, dertleşsek ya? Bu yollardan gecen var mı?