Kızlar merhabalar. Bu tarz konularının cok acıldığını biliyorum. Ama bir de benim derdimi dinlemenizi cok rica ediyorum. Yaşım 35. İstanbulda yaşıyorum. İyi bir işim, maaşım var. Dunyanın bir cok yerini dolaştım. Arkadaşlarım cok entellektuel biri olduğumu soylerler. Gercekten de cok kitap okurum. Bilgi birikimim iyidir. Dış gorunuş olarak da cok guzel olmasam da cirkin de değilim. Bakımıma dikkat ederim. Bunları anlatmamım sebebi biraz beni tanımanızı istiyorum. Amacım kendimi ovmek değil, zaten ovmenin ne yararı var. Burada kimse kimseyi tanımıyor.
Ama işte hayattaki sıkıntım yalnızlık. Kimsem yok yanımda. Daha onceden yaşadığım kotu ilişkilerden dolayı yıprandım. İnsanları sevemez oldum. Bana gore herkes kotu, herkes arkamdan iş ceviriyor. İnsanların kotu ozelliklerini hemen goruyorum. Bunlar yaşadığım travmalardan biliyorum ama bunu değiştiremiyorum. Evlenmek, yuva kurmak ve en onemlisi anne olmak istiyorum. Ama buna hevesim de yok. Yani yorgunum. Gelinlik giymek herkesin hayalidir oyle değil mi? Ben ise yarın evlensem duz beyaz bir elbise yeter, ne gereği var gelinliğe modundayım. Dediğim gibi hevesim kalmamış. Ama yalnızlıktan da cok bunaldım. Tabi yaşım da geciyor, o da beni panik hale surukluyor. Arkadaşların aracı oldukları kişilerle goruşunce hic etkilenmiyorum. Bir arkadaşım bu tarz şeylere kapalısın diyor. Bir başkası sen cok kulturlusun, dışı veya cebi değil beyni dolu olsun istiyorsun, onu da bulamazsın diyor. Biraz caresiz kaldım sanırım.
Sosyal bir hayatım var. Gezilere katılırım her zaman. Zaten işim gereği surekli yeni insanlarla tanışıyorum. Ama ya beni etkileyen biri cıkmıyor. Ya da olsa bile coktan evlenip barklanmış oluyor. Malum yaş 35. Artık kafama yatan kişiler genelde bu yaş ustu oluyor ama o yaşa da bekar kalmıyor kimse. Neyse size derdimi anlatmak istedim. Umarım bir gun ben de mutlu olabilirim. Cunku gercekten mutsuzum.