Universiteden geleli 2 sene oldu. Universiteyi bilirsiniz her sehirden insanlar gelir. Sevdiğim arkadaslarımın biri orda biri burda, birbirimize uzagız. İkisi evlendi, malum evli arkadaslarla bekarların ilişkisi pek eskisi gibi olmuyor. Onların da kendilerince sorumlulukları oluyor. Hem uzaklık hem evlilik olunca eskisi gibi goruntulu konusamaz olduk. Bulundugum sehirde hic yakın arkadasım yok. Sırf olsun diye kimseye yaranmayı ya da a ’ya b demeyi de sevmiyorum. Ben isterim ki aynı sehirde kafama uygun kız arkadasım olsun, yiyelim icelim gezelim... dertleselim. Hep birbirimizin iyiliğini, guzelliğini isteyelim. Tatile cıkalım vs... 29 yaşındayım, cok bir şey istemiyorum sanki. Bunaldım, o sebeple icimi dokmek istedim sizlere. Hem işsizlik hem yalnızlık insanı ciddi anlamda mahvediyor. Bu durumda olanlar nasıl aştı merak ediyorum, yardım edin. Tavsiyelerinize o kadar ihtiyacım var ki.