Kızlar merhaba. İcimi dokmek istiyorum sizlere. Umarım sıkmıyorumdur sizi ama biliyorum sizinle dertleşmek iyi gelecek bana. Bugun babamı kaybedeli tam 21 gun oldu. Onceki konumun linkini bırakıyorum bilmeyenler icin.

Babam Kızlar babamı kaybettim. Nerdeyse 2 hafta oluyor. Nasıl anlatsam nerden başlasam bilmiyorum. Annemle hep sorunları vardı. Ben annemi dovduğunu hayal mayal hatırlıyorum. Cok işkence etmiş anneme. Anneme zorla anlattırırım yine de kotulemez nefret etmeyeyim diye. 5 yaşıma kadar babam tarafından...
www.kadinlarkulubu.com




Bu 21 gun icinde ağladığım da oldu gulduğum hatta kahkahalar attığım oldu. Yalnız kalınca icim daha cok sıkılıyor. Annemle ilk ayrıldıkları donemde hani 7-8 sene sadece telefonda goruştuğum zamanlar 10-11 yaşlarımda babam icin yazdığım mektuplarımı buldum bugun. Ne kadar muhtacmışım sevgisine.

Herşey baştan yanlışmış aslında. Birbirlerini sevmeyerek gorucu usulu evlenmişler. Ama birbirini sevmeden evlenen ve cok iyi anne baba olan o kadar cok insan var ki. Ki bir de evlat gelince dunyaya. İnsan dort elle sarılmaz mı hayata? Hicbir zaman sarılmamış. Bebek olduğum icin sevilmişim, kucuk , tatlı, tombik, sevimli bi bebek olduğum icin. Baba duygusu nedir ona tattırdığım icin. Fakat babalık omur boyu surmez mi?

Annemi bir cok kez aldattı. Annemden sonra hayatına bir cok kadın girdi. Sosyal medya hesaplarına bakıyorum olene dek aşk acısı cekmiş. Duşununce aslında kulağa cok komik geliyor ne işi var 55 yaşında adamın aşkla meşkle? Kendi tarafımdan da cok acı geliyor. Evladının cektiği acılardan haberdar mıydı peki? Belki abarttığımı duşunenleriniz vardır ama benim durumumda olanlar beni cok iyi anlar. Herşeyi gectim sevdiğiniz birinin alkolle kendini curutmesi kendi bedenini yiyip bitirmesi mahvetmesi ve buna seyirci kalmak hicbişey yapamamak cok kotu birşey.

Cok kızıyorum bazen sonra ceset torbası icinde evden cıkarıldığı an aklıma geliyor. Toprağın altına koyulduğu an aklıma geliyor. Cezasını cekti işte canıyla odedi. Peki ya benim canımın acısı? Onun acıları dindi peki ya benim ki ne zaman dinecek? Olum sanki onu gunahsız bir meleğe cevirdi gibi davranıyorum bazen. Sonra kendime kızıyorum hayır boyle duşunmemeliyim, boyle davranmamalıyım, gerceklere yuz cevirmemeliyim.

Hic bencil bi insan olmadım. Kendimden cok başkalarını duşundum hep. Ben mi cok saftım? Sanki bir evlat değil de bi anne rolu ustlenmiş gibiydim. Dur durak bilmeyen kucuk yaramaz bi cocuğun peşinde koştur omrun boyunca . Tam da bu. Otursam bende icsem gunlerce gecelerce sabahlara kadar kafam boşalana kadar herşeyi unutana kadar ama olmuyor hakkıyla yaşamam gereken bir hayat var. Sadece kendim icin değil sevdiklerim icin. Neden sevdiklerimizi terkedip sadece kendi mutluluğumuz icin yaşamıyoruz bu kadar kolaysa? Hepimizin hayattan hatta etrafımızdaki insanlardan sıkıldığı zamanlar oluyor. Sahip olduklarımızı bir kenara atıp veya guvendiğimiz birilerine bırakıp hadi Allah ’a emanet diyip cekip gidemiyoruz. Ben evlat sahibi değilim henuz ama kedi bile yavrusunu bırakıp gidemezken boyle pacavra gibi bir kenara atılmış olmak cok zoruma gidiyor.

Cok buyuk bir ihanete uğramış gibi hissediyorum. Anlatamadığım cok fazla şey var. Hic sevilmemişim meğer, hic değerli , kıymetli değilmişim. Cok iyi bir evlat olduğumu biliyorum evet , bunu sizler de soylediniz ama karşılığında ne gordum? Sanki bir top gibi ordan oraya savruldum. Cok kolay vazgecilen oldum. İşte boyle duşununce cok sinirleniyorum. Hayatı cehenneme cevrilen ben olmamalıydım. Ben evlattım, ben cocuktum, ben cahildim, ben kucuktum benim hata yapma hakkım olmalıydı onların değil !!!!! Oysa ben hep arkalarını topladım, hatalarını ortbas ettim ve koşulsuz sevdim, herşeye rağmen. Yavrunuzu karşınıza alıp bir bakın sonra onu batırılabilecek tum pisliğe batırıp batırıp cıkardığınızı , manevi anlamda aklınıza gelebilecek tum eziyetleri ettiğinizi, yaşarken diri diri gomduğunuzu duşunun. Evet bir tokatını dahi yemedim ama bir tokat bu kadar acıtmazdı canımı. En iyi boyle ifade edebiliyorum. Cok yoruldum.

Ben nasıl kurtulacağım kızlar neye umut edeceğim? Evimden, barkımdan, yuvamdan da oldum herşey ust uste geldi. İlerde tekrar bi şansım olur mu? Belki ilerde benim de bir cocuğum olur . Hayata tutunacak bir nedenim olur? Bir evlat gercekten hayata bağlar mı insanı? Psikolojik destek alacağım tedavi goreceğim ondan sonra hayata kaldığım yerden devam etmeye calışacağım ama korkularım var umarım hayatın bana sunmayı beklediği bir umut hala vardır .

Hepinize sonsuz teşekkur ediyorum iyiki varsınız.