Merhaba arkadaşlar,
malesef ben de bir cok evli kadın gibi kaynanam ile sorunlar yaşıyorum.. evlenmeden once benim durumumda olan kişilere cok kızar ve kendi kendime insan eşinin annesini nasıl bu kadar hor gorur diye duşunurken aynısı benim başıma geldi diyebilirim. Hikayem biraz uzun olacak simdiden ozur dilerim.
Biz eşim ile birbucuk sene once severek evlendik. Oncesinde beş sene suren bir sevgililik donemimiz vardı. Bu surenin bu kadar uzun olmasının da sebebi benim. Ailem eşimi kulturfarklılığından dolayı onaylamayacağını biliyordum cunki ve kac defa ayrıldıysam eşimden yani o zamanlarki sevgilimden, her defasında yine bir araya geldik. Kimse yanlış anlamasın ailem normalinde cok acık goruşludur. Ama iş kız vermeye gelince, ailelerin kulturleri değişik olunca, birbirlerini tanımayınca ve ustelik mesafeler de cok uzak olunca işler biraz değişiyor ve insan ister istemez olabileceklerden korkuyor bir anne baba olarak. Buna rağmen uzun bir tanışma ve ikna etme cabasından sonra telli duvaklı annemlerin evinden gelin oldum.
Kaynanamın istediği gibi onların evine yerleşip altlı ustlu onunla bir yerde oturmak yerine universite ve iş bahanesi ile mustakil bir ev aldık onlardan bir saatlik uzaklıkta. Iyi ki de bu kararı alıp eşimi de ikna etmişim yoksa eminim ki ya eşim ile ayrılır yada piskolog yardımına ihtiyac duyardım coktan.. ki hala boyle birşeyin olmayacağının garantisini veremem cunki uzaktan da yapıyor yapacağını...
Coğu ufak tefek şeyleri hic anlatmicam cunki anlatmaya başlarsam sabaha kadar yazarım herhalde ve yinede bitmez yaptıkları.. Benim yanlışım belkide eşimin ailesi (ozellikle annesi) hakkında bana olumsuz gelen herşeyi eşime anlatmam oldu. Icime atıp kendi kendime sinir olsaydım şu an belki eşimin duşunceleri farklı olurdu...
Size beni en cok uzen ve en ağır yaralayan olayı anlatmak ve sizin fikrinizi duymak istiyorum.
Evlendikten bir sene sonra eşim ile birlikte artık anne ve baba olmak istedigimize karar verdik. aradan cok fazla gecmeden de hamile kaldım. Bu surecte tabiki herkes cok ustume titredi. Aman onu yapma, aman oraya oturma aman onu kaldırma gibilerinden.
Gorunuş olarak kaynanam da oyle.. ama sadece gorunuş olarak.
Bir gun annem bi kac gunluğune bize geldi. Dedigim gibi cok uzak aramizdaki mesafe o yuzden her gun gelip gitme gibi bi imkanımız yok malesef.
Eşim ve ben o sıralar cok calışmaktan zamanımız kısıtlı olduğu icin evi almamız bir seneyi gecmesine rağmen, ufak tefek işler yapılamadı (Bazı henuz kullanılmayan odaların boya badanası vs.) . O yuzden annem bizi ziyarete geldiğinde evimiz guzelleşsin diye bazı işleri kendi yapmaya karar verdi. Şimdi diyeceksiniz ki bunu anlatması ne alaka ama bu konu cok buyuk bir onem taşıyacak ileride.. azar azar da olsa annemin sen yapma ben yaparım demesine rağmen anneme yardım ettim. Yaptıklarımız işler ağır işler değildi sonucta ve ben boyle işler yapmasını ev işi yapmasından daha cok severim. Bir gun, daha o belirttiğim evin işleri bitmeden kaynanamlar geldi. Benim ufak tefek anneme yardım ettiğimi gorunce ortalığı ayağa kaldırdı. Ben bu halimle niye bu işlere girişirmişim, annem niye bu kadar acele edip boşuna para harcarcayıp o kadar malzeme almışmış şu an ztn durumları fazla yokmuşmuş (ki hep oyle der ama neticede herşeyin en yenisini en guzelini alıp herkese hava atar eşim ile kayınbabam da ortak calıştıkları icin bize pek bişey kalmaz hatta goren der ki o yeni gelin ben kac senelik evli evlerimizin duzeni o şekilde yani... ). Bunun uzerine annem de herşeyi kendi cebinden odediğini ve kimsenin parasını harcamadığını soyleyince (ki gercekten kendisi odedi) kaynanam lafı nasıl cevireceğini şaşırıp yok sen yanlış anladın ben oyle demek istemedim fln demeye başladı.
Bir gun eşim işyerinden aradı. Yeğeni'min doğumgunuymuş carşıya cıkıp pasta yaptırabilirmisin bizimkiler gelip bizde kutlicaz dedi. Yeğenini cok severim ufaklık da beni cok sever ama cocuğun annesinin evi dururken bizim evimizde kutlamamız cok tuhafıma gitti. Butun hafta hamile hamile calışan ve her gun yorgunluktan neredeyse saat 8 de uyumak icin yatağa duşen ben, haftasonunu doğumgunu hazırlıkları yaparken buldum kendimi. Ustelik anneme yardım ederken bana o kadar yorma kendini senin bu halinle yapacağın iş mi o diyen kaynanam kılını bile kıpırdatmadı butun gun.

Neyse aradan aylar gecti ve ben bir sonraki doktor kontrolumu ip ile cektim, cunki eşim ilk defa benimle gelip cocuğumuzu gorup kalp atışlarını duyacaktı.. en azından biz oyle duşunuyorduk. O gun geldi ve muhteşem bir gun olmak yerine hayatımdaki en kotu gunlerimden biri oldu o gun. Sebebi ise o gun cocuğumuzun kalbi artık atmadığını oğrenmek zorunda kaldığımızdı. Eve vardıktan ve once annemi arayıp acı haberi verdikten sonra kaynanamı aradım. Ben teselli etmesini beklerken haberi aldıktan sonra telefonda bana bağırmaya başladı. Herşey benim yuzumden olmuşmuş.. o bana o kadar yapma demişmiş ama ben onu dinlememişim.. annem ile birlikte o işlere girişmeseydik cocuğum şimdi yaşıyor olcakmış. Telefonda kendiliğinden gecmiş bir şekilde bağırınırken kayınbabama annem hakkında dedikleri de şuydu: o kadın evimizi yıktı! Kız iki hafta orada kaldı eminim ki orda da iş yaptırmıştır kıza!
Eşimi telefona isteyip ona da ofkesini belli ettikten sonra tamam kapat telefonu geliyoruz dedi. Eşime donup, geldiğinde de boyle bağırıp anneme laf soyliyecek ise hic gelmesin dedim ve eşim de kendisinin gelmesi gerekmediğini belirtmesine rağmen kaynanamı kimse tutamadı. Yarım saat sonra cumbur cemaat geldiklerinde kapıdan girir girmez yine bağırmaya başlayan kaynanam, benim dayanamayıp ve ağızımdan birşey kacırıp saygısızlık etmemek icin odama cıkmamı saygısız bir davranış olarak algılayıp yine eşime beni şikayet etti.
Eşim beni ikna edip birlikte yine oturmaodasına gectiğimizde kaynanam sanki başka birisiymişcesine beni teselli etmeye calışıp onun da ilk cocuğu duştuğunu ve uzulmememi soyledi. Yani anlıyacağınız bir dediği bir dediğini tutmuyor ve ozellikle ofkeli iken cok kırıcı olabiliyor kendisi.
Eşim de biliyor annesinin zor bir insan olduğunu ama yinede benim onu arayıp sormamı istiyor. O gune kadar da herşeyi alttan almaya calıştım ama o gunki davranışı bende herşeyi bitirdi. Cok kırgın ve ofkeliyim ona karşı ama eminim ki kırgınlığımı belirtip yaptıklarını goz onune tutarsam aramız daha da cok bozulur cunki kendisi eleştiriye hic acık birisi değil. Fakat o da tabiki benim deyiştiğimi fark edip her eşimi gorduğunde bunu belirtiyormuş. Eşim de alttan al onun da huyu oyle diyor ve ona yine eskisi gibi davranmamı bekliyor benden. Aile terbiyemden dolayı ona kesinlikle bile bile saygısızlık etmem ama bundan sonra arayıp sormak gelmiyor icimden! Eşim, birlikte ailesine gitmemizi isterse sesimi cikarmadan giderim hizmet de ederim ama durup dururken telefon acıp halini hatrını sormam bundan sonra. Veya eşim herhangi bir konu yuzunden haklı olarak ona ofkelendiğinde boşver ne olursa olsun annen o senin diyip kaynanamı kollamam mesela. Aynen bu lafımı eşime de soyledim kac defa.
Ofkemin sebebini bilmesine rağmen bu konu yuzunden cok tartışıyoruz. Ufacık bişey soylesem, sen anneme karşı bi tuhaf oldun diyip duruyor. Bu durumdan sonra nasıl tuhaf olmayım? Ustelik benim bu duygularımdan dolayı sanki sebepsiz bir şekilde o da benim annemlerden soğudu gibi bir his var icimde.
Aslında hala bir cocugumuz olsun istiyorum ama kaynanam yuzunden eşim ile aramız acılacak diye korkmuyorum da değil...

Kafam cok karışık.. Cocuk isteğim oncekinden daha da buyuk ama aynı zamanda korkum da cok buyudu.. Eşim ile ayrılıp cocuğumu babasız buyutme korkusu cok ağır basar oldu icimde bu konudan dolayı.. hatta bazen diyorum ki belki de bu sebepten dolayı cocuğum dunyaya gelemedi.. hani her şer de bir hayır vardır derler ya...

Sizce ne yapmalıyım?
Tek duam herşeyin hayırlısı olması ama artık beynim duşunmekten yoruldu diyebilirim... Yanlış mı duşunuyorum kaynanam konusunda? Siz olsanız yinede eskisi gibi davranırmıydınız? Ayrılık yoluna kadar gidermi bu olay?
Annem bize geldiginde mutlaka bir gun bile olsa kaynanamlara giderdik.. yaptığı onca şeyden sonra annemin artık kaynanamı goresi bile yok..
Bu konu haricinde eşim ile benim aramda hic bir sorun yok.. Annesi bu kadar zor bir kişilik olmasa eşim ile omrumuzun sonuna kadar beraber kalacağımızdan 100/100 emin olurdum cunki birbirimizi cok seviyoruz.
caresizim...

okuduğunuz icin teşekkur ederim.