Merhaba herkese ben iki yıldır evliyim. Yedi aylık da hamileyim. Cok şukur guzel giden bir evliliğim var. Eşimin ailesi ile de bir sıkıntım yok. Sorun kendi oz ailem. Ozellikle de annem. Erkek kardeşim benden once evlendi. Benim nişan zamanım da da yeğenim oldu. Annemler hep onunla ilgilendiler. Duğun zamanımda bile ona baktılar. Halbuki bakacak bir anneannesi de var cocuğun. Ama annem bir şey diyemiyor. Kardeşimi gelinini kaybetmekten korkuyor. Cocuk bizi sevmezse felan diye sacma korkuları var. Evlendim zorla bir kere geldiler. Eşime karşı hep mahcup hissettim. Her şeyi kendimiz yaptık. Duğun gunu bile yeğenimi kucağından duşurmedi. Yakın arkadaşlarım bile cok sinirlendiler anneme. Şimdi ağırlaşmaya başladım. Gurbetteyim kayinvalidemler uzakta. Annemler daha yakın. Ama torun bakıyorlar. Cıkıp gelemiyor lar. Calıştığım yerde kac kişi halimi gorup annen niye gelmiyor diye sordular hep. Kac kere canım bir şeyleri yapmak istese bile yapamadım. Calışma arkadaşlarım felan hep bir şeyler yapıp getirdiler haberim olmadığı halde. Eşim sağ olsun hep yardımcı oldu. Ona karşı da hep mahcup hissettim. Ve onumuzdeki ay ev taşıyacağım. Yavaş yavaş toparlıyorum her şeyi. Dun babama bayram donuşu siz de gelin ben artık yemek yapacak hal bile bulamıyorum dedim. Babam tamam dedi. Sonra babam kocamla konuşmuş. Bir hafta daha cocuğa bakacakalarmıs. Yegenimin anneannesi diğer kızının duğunu ile ilgilenecekmiş. Ya o kadın kendi evlatları icin gerektiğinde cizgisini koyabiliyor ama kendi annem ozellikle bana ikinci sınıf insan muamelesi yapıyor. Esim artik yoruldu. Kimse gelmesine gerek yok. Ben her şeyi yaparim. Sen dert etme diyor. Ben de bir kız bebek bekliyorum. Annem gibi olmak istemiyorum. Agladigimda ozur diliyorum. Bir anne niye kızının en guzel zamanlarında yanında olmaz anlayamıyorum. Toparlanmak kendime gelmek istiyorum ama su an o kadar doluyum ki...