merhabalar, sıkıntım istemediğim bir şeyi yapmaya zorlanmam. benim annem babam ayrı, annem şu an evli. annemler bayramda 4 gun bizde kaldılar. gitmeden once de siz de gelin diye başladılar ısrara. benim annemle alakalı kendimce buyuk travmalarım var, cocukluğumda bile hatırlıyorum, hep annemden uzak olmaktı hayalim. cocukken bile. şu an şımarıklık yapıyormuşum gibi anlaşılmasın diye acıkladım bunu. şimdilerde yuzeysel olarak yine iyiyiz ama ben alttan aldığım icin. annemle aynı ortamda cok fazla bulunmayı başaramıyoruz. bazı konularda takıntılı ve istediği bir şey olmadığı takdirde etrafa negatiflik sacan en ufak şeyden kavga cıkaran bir insan. kendi eşi tanıdığımız herkes, hatta annemle tanışan herkes ilk goruşte farkına varıyor bunun sadece kızı olarak ben değil. konuşuyoruz anneme acıklıyorum rahat edemeyiz orda vs, beni ikna edemeyince eşiyle beni konuşturuyor. o da ağzımdan giriyor burnumdan cıkıyor lafı ağzıma tıkıyor itiraz edemiyorum. eşin calışıyorsa gelmesin ben sizi gelir alırım hemen, sen duşun akşam bana mesaj at diyor sanki eşim yollamıyormuş gibi. halbuki istemeyen benim, kimse anlamak istemiyor. hele ki kızımla uzun asla kalamam ki istedikleri bu. tartışma yaşamak istemiyorum kimseyle, kırmadan etmeden konuşuyorum alttan alarak bu sefer daha cok baskı yapıyorlar. konuşurken gozlerim doluyor karşılık veremediğim icin. allah aşkına ne yapacağım fikir verin bana. kızacaksınız muhtemelen ama bunu goze alarak acıyorum konuyu.