Annem cevresine cok fedakar kendisine cok acımasız bi insan herkesin hizmetkarı gibidir. Erkeklerin isteklerinin her zaman ağır bastığı bi aile yapısında buyudum. Kardeşimle abimle sorun yasasam hep onlar korundu hep otelendim bana karşı hep acımasız oldu isteklerime beklentilerime hep kulak tıkadı. Bebeğim oldu doğunca yanımda bi sure kalıp daha sonra cağırmasam gelmez oldu hep temim eşimin ailesi de yok. Evimin cevresi hep yokuş bi yere doğru duzgun cıkamıyorum arabaya binip inerken insanların yardımına ihtiyac duyuyorum. Bugun minibusten indirirken bebeğimi aracıyla duşurdum yardım eden kişi tutamadı ve araba ters dondu. Bebeğimin sesi kesildi oyle korktu ki yalnızlığımı dibine kadar hissettim. Caresizlik korku mahvetti ikimizi de soyleyin bana ben napayım eve kapanıyorum olmuyor dışarı cıkayım diyorum zorlanıyorum. Anneme de soyledim beraber gidebilecekken bırakıp tek başına yuruyerek gidiyorsun gitsek nolur beraber sen bencilsin ama diye ama bu ne kadar olsa şuanlık bi durum. Ben hep tekim bebek arabasına ihtiyacım var binamızda asansor yok arac ağır kapı giriş cıkışı merdivenli cocuğum henuz kucuk arabamız yok.. cocuktur bu illaki duşecek ama ben yalnızlığımdan cok muzdaribim. Yan yanayken bile bu caresizliği yasıyorum.