Hanımlar oncelikle herkese selamlar, kimsem olmadığı icin bu postu yazıyorum. En azından anlaşılmak ve dinlenilmek icin cunku cevremde bunu yapacak kimsem yok.
28 yaşındayım ve 2,5 senelik evliyim. Annemi 23 yaşındayken kaybettim, babamın annemin kanserinin son evrelerinden itibaren goruştuğu bir ozel “arkadaşı” vardı. Annem olunce de, toplumun gelinlik cağda kızını evlendirmeden sen evlenemezsin ayıp kacar benzeri duşunceleri yuzunden evde benim evlenmem icin her turlu baskı ortamı oluştu. Yeri geldi yediğim bir lokma ekmek başıma kakıldı. Evde benim kaldığım odaya karanlık,apartman boşluğuna bakan bir odaydı sırf babamın bana sataşmalarını dinlememek icin 3 sene guneş yuzu gormeden odamdan cıkmadan yaşadım. Sonra da coook buyuk akıllılık edip benim evlenmek isteyen ilk insanla koşa koşa evlendim, en azından azar işitmem yediğim ekmek yuzunden diye. Şimdi hanımlar, hayatımda gene her şey aynı. 2,5 senedir evde kal... ’tan s... git ’den başka kelime işitmiyorum. Her gun ne kadar tembel, ne kadar işe yaramaz olduğumu işitiyorum (bu arada calışan bir bayanım ki maaşım onun kadar değil diye onunla bile dalga geciliyor.) Bir TV dizisi izleyeyim bir muzik dinleyeyim hemen ne kadar basit ne kadar aptalca olduğundan bahsediyor. Cok fazla aile uyem yok ona rağmen, kimsenin yanına gitmek istemiyor (komşu, arkadaş vb) butun gun yuksek sesle oyun oynuyor ki bu esnada ben orneğin mutfakta İş yapıyorsam ve gurultu Yaptıysam gene kufru ve azarı yiyorum. Kendime biraz huzurlu vakit ayırmak icin fare gibi geceyi bekliyorum ki o uyusun ben bir bardak cayı huzurla iceyim. (Annem vefat ettikten sonra babamla da aynı sureci yaşadım.Evde babam uyusun diye dort gozle beklerdim. )
Cok uzun oldu hakkınızı helal edin hanımlar ama o kadar cok dolmuşum ki. Henuz cocuğumuz yok, istemiyorsa. Ben de olsun hic istemiyorum, cocukları cok severim ama bu kadar saygısız, sevgisiz bir ortama bir cocuk getirmek ziyan olur. İnanın tum bunları yaşadıktan sonra hic bir erkek istemiyorum. Tek istediğim azarlanmadan sovulmeden bir hayat yaşamak. Aranızdan boyle bir hayat yaşayıp de cesarete gelip kendi ayakları uzerinde yeni bir hayat başlatan oldu mu? Maaşım oldukca az, kardeşim, teyzem, halam vs yok. Babamın da etrafa hava atmak dışında bana gercekten sahip cıkacağını zannetmiyorum. Sizden cesaretlendirici deneyimlerinizi ve fikirlerinizi bekliyorum. Bu kadar uzun yazdığım icin de tekrar ozur dilerim. Sadece mutlu, huzurlu bir kadın olmak istiyorum.