Herkese merhaba, bugun sizin de fikirlerinizi duymak istediğim icin bu konuyu acıyorum.

Dedem 74 yaşında. Gecen yıl haziran ayında 3.evre mide kanseri olduğunu oğrendik. Yemek borusuna da sıcramıştı. Herkes seferber oldu. Gercekten hastalık surecinde her anlamda dedeme cok iyi bakıldı. Kemoterapi ve ameliyatla kanseri yendi, şimdi hicbir sorun yok cok şukur.

O gunlerden kalan muthiş bir huysuzluk oldu. Tabiri caizse herkesin omrunu yiyor. Dur yere sinirleniyor. Ozellikle babaanneme karşı cok kaba ve sinirli. Şu anda yazlıktayız, doğanın icinde. Ormanda yuruyuşe cıkıp yerlere dokulmuş kuru dalları topluyor. Onları sobada yakıyorlar falan. Dun gidip o dallardan toplamak istediğini soyledi. Halamlar da kendini yormamasını bugun toplamamasını soylediler. Ona kızdı. Sonra babaannem toplamasını soyledi ona da kızdı.

Bir gun babaannem anneme babasının eskiden bir tarlası olduğunu anlatıyordu. O tarla sizin değildi, diyerek babaannemin yuzune tukurdu. Bir gun sinirlenip babaannemi kovalamış akşam sokakta.

Mide kanseri gecirdiği icin yememesi gereken şeyler var. Onları yemesini engellediklerinde kızıyor, yemeği suratlarına fırlatıyor. Bazen inadına yiyip rahatsızlanıyor. Siz beni ac bırakıyorsunuz, diyor. Ac falan kaldığı yok oysaki. Babaannem yemesine musaade etmelerini soylediğinde de "Sen benim olmemi istiyorsun," diyor. Kullanmaması gerektiği halde maraş otu kullanıyor. Daha bir suru şey...

Psikiyatriye birkac defa goturduler. İlac recete edildi ama o ilacların kendisini kabız yaptığını soyledi. Bir sureklilik sağlanmadı. Oyle olunca bir işe de yaramadı.

Durum boyle. Artık bıktık. Ne zaman napacağı belli olmuyor. İnsanların da canını sıkıyor. Ne yapmak gerekir, nasıl davranmalıyız? Sizlerin de fikirlerinizi almak istedim. Şimdiden teşekkur ederim.