Cok kararsızım kendimş cıkmazda hissediyorum ve bu icimdekilerini hic kimseye paylaşamıyorum..

bu duşuncenin aklıma gelmesinin bir suru nedenleri var aslında, ilk temel sorun : nişanlım hic olgun değil, olgunluğa daha henuz erişememiş gibi cok cocukca, annesinin her olaydan haberi oluyor mesela, nişanlım asla kendini sorgulamaz, bir tartışma olduğu zaman alttan alayım veya bir cozum bulayım duşuncesinde olmaz, uzerimde yetkisi olduğunu sanıyor, bana şunu bunu yapma diyor, tabi ben hic aldırış etmiyorum sonra bana tavırlanıyor benim sozumu dinlemiyorsun diye ( en basit ornek mesela surucu kursuna gitmemi istemiyordu, ama ben dediğini tınlamadım kaydımı oluşturdum) bu gibi bir suru sacma sapan tavırları var yani beni yonetmek istiyor, bu evlendiğimizde daha kotu olur diye korkuyorum cunku şimdi bile gidip geldiğim her yere karışıyor.

Sonra, nişanlım bana karşı aşırı ilgisiz, ilk başlar her şey cok guzeldi cok iyiydi ama zaman gectikce ilgisi azaldı, onceki gibi guzelce konuşmuyor etmiyor, sanki arkadaşmışız gibi hissediyorum, normalde nişanlılık donemi en guzel en tatlı anlar olması gerekirken bizlerde o yok. Nişanlım benden farklı şehirde, genellikle hep telefonda konuşuruz, ama telefon goruşmelerinde bile sohbet etmez, ben konuşmasam konu acmıyor etmiyor ( calıştığı icin cok yorgun olduğunu ve o yuzden konuşmaya hal'i olmadığını soyluyor). Kendisi iddia oynuyor arada sırada. Gecenlerde doğum gunumde, bana hic hediye bile gondermedi, geldiğinde verecekmiş bana hediyesini, ama insan en azından cicek gonderebilirdi.. annesi bile bana hic bir şey yapmadı etmedi, ben uzakta olmamıza rağmen annesine anneler gunu icin hediye falan kargoladım. Bu sonucta benim annesi ile gecirdiğim doğum gunu, bana o da hediye gondermesi munasip olabilirdi bence... ben ona hediyeyi bana o da gondersin diye gondermedim tabiki, ama ben ona değer verdim kendi annemden ayırt etmedim, ve ona verdiğim değerin karşılığını gormek isterdim. Anneannem zor donemlerden geciyor, surekli hastaneye gidiyor ve onunla birlikte hep ben gidiyorum, onunla ben ilgileniyorum. 3 gun ust uste hastaneye gel git yaptık, nişanlım bana bir kere olsun sormadı ne yaptınız anneannen nasıl oldu, doktorlar ne diyor vs, yani kotu gunumdede bana destek olmuyor. Kayınvalidem dahi beni arayıp sormadı.

bir kac ay once yine anneannem hastaneye yatmıştı, nişanlımın ailesi normalde hic ailemi aramaz (nişandan sonra tek 1 kere aradı, annesi annemden hoşlaşmıyor hissediyorum) insan insanı tabiki sevmek zorunda değil ama saygı duymaları şart. gecenlerde hastanede yattığında annenanem yine aramadılar, Bayram'da da aramadılar, ben bu sefer patladım nişanlıma durumu anlattım boyle boyle yapmanız doğru değil dedim. Bayramdan 3 gun sonra annesi annemi aradı.

Bir yandan bitirmek istiyorum, ama annemi babamı hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyorum, tum cevre eminim hakkımızda konuşucak edicek işte ayrıldı da etti de falan filan dillere ne kendimi ne de ailemi duşurmek istemiyorum. Ustelik kendi akrabalarım mutlu olucak bu durumdan bundan adım gibi eminim, insanlar mutlu olucak..
Ya bilemiyorum ama kotu gunumde yanımda olmayan iyi gunumde yanımda olsa ne yazar ki?
Artı olgun değil, ben bazen kendimi cocuk yetiştirir gibi hissediyorum.

bilemiyorum ben mi cok gozumde buyutuyorum yoksa gercekten ciddi bir sorun mu var, lutfen bana akıl verin ablalarım Ben hatam kusurum yok demiyorum elbette benimde yanlış duşuncelerimin olduğu yerler olabilir, farkındada olmaya bilirim. O yuzden yargılamadan yardımcı olursanız cok sevinirim