Kızlar bir kac zamandır icimdeki iyiliği kaybettiğimi fark ettim aslında eskisi gibi olmadığımın uzun suredir farkındaydım ama son zamanlarda iyice icimdeki iyilik yok oldu anlayış tahammul insanlara tebessum ile yaklaşan portakalsuyu yok artık .şimdi duşunuyorumda eskiden ermiştim herhalde iyilik yapmaktan zevk alırdım biri bana bağırsa bile onunla oyle sakin konuşurdum ki karşımdaki ile bir şekilde iletişime gecer sorunu cozerdim. Herkes gibi benimde haksızlığa uğradığım zamanlarım elbette olmuştur ama oyle şeyler başıma geldi ki O zamanlar icin Rabbim korumus diyorum . Misal bir ornek verecek olursam.
Ankara'da universitesi okuduğum yıllar ucuz bilet olsun oğrenciyim diye İzmir'den Ankara giden yol otobusune bilet kestim. Yol otobusu dediğimiz misal veriyorum İzmir'den kalkmıyor da İzmir'de yolcu alıyor ve Ankara son durağı değil oradan ankaradan başka il'e geciyor. Neyse o zamanlar 20 li yaşlarım otobuse bindim ama cahillik varış saatine bakmadım meğer gece 3 te iniyormuşum. Otobuse binince oğrendim olsun dedim nasılsa otogarda inerim bir suru insan var oradanda Ankara'nın ucretsiz otogar otobusleri var ona binip yurduma gecerim. Neyse ben uykuya kalınca muavin beni uyardı Ankara'ya girdik diye sonra konuşmalara şahit oldum bir iki yolcu var inecek olan binecek kimsede yok boş yere otogar ucreti odemeyelim muhabbeti yaptılar ama ben hala beni otogarın onunde indirirler sanıyorum. Tabi otogara girmeden yolcu indirmek yasak bunlar otagara yaklaştık burda inin deyip beni ve bir genc cocuk sanırım o da askerlik icin gelmişti onu otobanin kıyısında indirdiler ve sesim cıkmadı. İnince fark ettim ki otogarla aradamda neredeyse bir saat yurume mesafesi vardı. Hic cocukla muhattap olmadan sırt cantamla yolda yurumeye devam ettim inanın ne kadar yurudum bilemiyorum o yolda başıma bişey gelmemiş olması hep bana cok şanslı olduğumu ve daha onceki iyi niyetimden olduğunu duşundurtu. Bırakın laf atan birini korna calan bile yoksa kimse kafasını cevirip bakmıyordu bile. Sanki yoktum ve kimse beni gormuyordu oysa Ankara'da kalın askılı giydim diye gunduz vakti laf yemişligim vardır. Şimdi duşunuyorum da şu an o otobus beni yol kenarında bıraksın alnını karışlarım parcalarım be onları. Tabi ki bu benim kendimi savunmam o zaman cok safmışım galiba ama şimdi ise cok cirkefim ya da normal biriyim bilemiyorum. Ama eski portakalsuyunun saflığını sessizliğini istemiyorum ama merhametini ozluyorum bir cocuk duştuğunde benim canım yanardı şimdi merhametli olduğum tek şey kaldı elimde hayvanlar. Hic bir insana karşı merhametli kalmadı onceleri biri derdini anlatsa o acıyı icimde hissederdim şimdi hic birşey yok. Sokakta mendil satan cocuklar gorsem icin acırdı gidip o oğrenci halimle yemek alıp onlarla yerdim şimdi ise icimden hic oyle şeyler gelmiyor. Aslında dahası da var ama anlatmaya dilim varmıyor kızlar sizce ben kotu biri mı oldum yoksa buyudum mu. Ne oldu bana psikiyatrist e mı gitmeliyim gizli depresyonda falan mıyım. Kimseye merhametim yok sizinde başınız a boyle bişey geldi mi?