Oncelikle merhabalar, daha onceden alıntısını bıraktığım konuyu acmıştım. O gun annem ile buyuk bir kavga ettik. Sonrasında erkek arkadaşım sanki sırasıymış gibi aynı konuları yeniden actı. Ailelerimizin uyuşmayacağını bizim onlardan cok farklı olduğumuzu falan soyledim. "Ailemin yapacağı tek şey hayatıma aldığım kadına saygı duymak olur, eleştirmek falan değil. Sen mantıklı ve akıllı bir kadınsın, son zamanlarda cok sacma şeyler soyluyorsun. Ne yapmaya calıştığını anlamıyorum." falan dedi. "İstersen iş yerinde bile olsa ben babanın yanına gideyim, her şeyi seni hic uzmeden nasıl halledebiliriz bir de ben bakayım." dedi, bu sefer ona da patladım. Daha onceden de belirttiğim gibi, babamın yanına gitse babamın abuk sabuk şeyler soyleyeceğine beni rezil rusva edeceğine adım kadar eminim. Ote yandan erkek arkadaşım cok kotu şeylere maruz kaldığımdan şuphe ediyor. Yani babam beni aşağılayacak şeyler soylerse ki soyleyeceğine eminim erkek arkadaşım ne tepki verir, bir kavga ortamı ortaya cıkar mı hic bilmiyorum. Cok bunalmıştım "Tamam, ben yapamıyorum. Ayrılalım. Seni oyalıyorum, sen de yoluna bak. Ben artık kimsenin kızı, ablası, kardeşi, eşi ya da başka hicbir şeyi olmak istemiyorum. Yalnız olmak istiyorum. İstersen arkadaş kalalım." falan dedim. Başta uzuldu, kızdı. Ben hep bizi bir araya getirmek icin değil ayırmak icin emek harcıyormuşum, oyle soyledi. Sonrasına konuyu orada bıraktık. Ama bugun yeniden gelmiş, beni işe bırakmak icin. "Arkadaşlar birbirini işe bırakamaz mı, seni bir şeylere zorlamak icin sabahın korunde buraya gelmedim." falan dedi. Etraftan cok dikkat cekmemek icin bindim ama bir daha gorursem gormemezlikten geleceğimi boyle olmasını istemediğimi falan soyledim. Bunun uzerine "Arkadaş kalabileceğimizi soylemiştin. İstersen araba surmeyi oğrenmek konusunda da sana yardımcı olabilirim. Arkadaşlar boyle konularda birbirine destek olurlar." falan dedi. Gercekten halime bir ağlıyorum bir guluyorum. Belki yaşım buyuk olduğu icin tuhaf kacabilir ama benim daha once hic sevgilim olmadı. Bu yuzden bu iş nereye gidiyor anlamadım. Gercekten artık sağlam bir tavsiyeye ihtiyacım var.
Oncelikle merhabalar. Konuya nereden başlayacağımı ben de bilmiyorum, ozetlemeye calışacağım.

Yirmi yedi yaşındayım. Cocukluğum cehennem gibi gecti. Kucucuk bir cocukken intiharı bile duşundum. Cunku ruh sağlığı bozuk babam sebebiyle surekli psikolojik ve fiziksel şiddet gordum. Bana cok fazla şey yaptılar. Keyfi olarak dovup okula gondermediği de oldu, ben seni artık istemiyorum deyip evden kovduğu da. Her neyse bir şekilde universitede giderim zaten dedim, sabrettim. Fakat universite doneminde de başka şehre gitmeme engel oldu. Mecbur kaldım sevmediğim halde yaşadığımız şehirde universite okudum, hemşirelik bolumunu. Sonra pes etmedim calışırken universite sınavına da hazırlandım. Şu an psikoloji oğrencisiyim. Nobet usulu calışıp okula gidiyorum. Kardeşlerim var. Anneme gelince, o da cok iyi biri değil. Calışıp eline para tutuşturunca senden iyisi yok. Ama bir kez beni koruduğunu, bana bir faydası olduğunu gormedim. Cok fazla antidepresan kullandım, bir şekilde bu gunlere geldim.

Evden kacmayı duşundum. Fakat dunyanın bin bir turlu hali olduğu icin ve babamın davranışlarına pek guvenemediğim icin bunu yapamadım. Belki yapmam gerekirdi ama cesur davranamadım. Zaten son yıllarda gecede calıştığım icin pek kimseyi de gormuyordum. Evi otel gibi kullanıyordum.

Bu arada cevremdeki kimse de bunları bilmiyor. Kan kusarım kızılcık şerbeti ictim derim. Bakımlı biriyim de guzel olduğum da soylenir coğu zaman, aynı zamanda başarılı bir oğrencilik hayatım da oldu. Hatta hocam yuksek lisansa kalayım diye cok ısrar etti ama ben zaten mesleği sevmediğim icin istemedim.

Sonra aşık oldum. Bir usteğmene. Bana aşık olduğunu, cok sevdiğini soyluyor. Pandemi başladığı ilk zamanlar evlilik teklifi etti. Duşunmem gerekiyor, seninle evlenmek isterim ama evlilik konusunda zamana ihtiyacım var dedim. Zaten yaşım 26 o zamanlar ve ben aslında şimdi bile erken olduğunu duşunuyorum.

Bir gun otururken ailemden bahsetmemi istedi. Yani ondan once de aslında hep sorular soruyordu ama ben geciştiriyordum. Babamı sordu, kaskatı kesildim. Cunku ondan oylesine nefret ediyorum ki adı gecince midem kasılıyor. Geri zekalı olmadığı icin bir problem olduğunu anladı. "Doğruyu soyle, sana bir şey mi yaptı? Oldururum onu." Dedi. Sadece aramız iyi değil, annemi aldatmıştı bu yuzden onunla kus gibiyiz dedim geciştirdim. Bu yuzden aslında ilk sorum, ona tum yaşadıklarımı anlatmalı mıyım? Aslında psikoloji eğitimi alıyorum, belki benim insanlara akıl vermem gerekir ama olmuyor, terzi kendi sokuğunu dikemiyor işte.

Şimdilerde yine artık aileler tanışsın, seni isteyelim falan demeye başladı. Anneme actım konuyu, babama bahsetmiş. Ben uğraşamam oyle şeylerle, evlilik falan nereden cıktı falan demiş. Eve katkı sağlıyorum, bu yuzden evlenmemi istemediklerini duşunuyorum. Gerci calışmasaydım bile nasıl desem biz aile gibi değiliz, birlikte yaşıyoruz sadece. Babam sadece ickiyi, kumarı, eskortları falan sever kazandığı iki kuruşu boyle şeylere harcar. Yani boyle bir surecte kız babası olması, bu onun ustlenebileceği bir rol değil. Bunun yanında sevgilimin ailesi varlıklı insanlar, babası emekli subay. Evimizi gorseler sadaka bırakırlar, oyle durumdalar. Yani iki aileyi karşı karşıya getirmek de pek icimden gelmiyor aslında.

Sevgilimi seviyorum. Bazen kacayım, oyle evleneyim diyorum ama coğu kişi foruma boyle evliliklerden hayır gelmez falan yazmış. Kafam cok karışık. Nasıl bir yol izleyeceğimi biraz bile bilmiyorum.
Genişletmek icin tıkla...