Merhaba herkese sevgili kadın arkadaslarım. 4,5 yıllık bir ilişkim var. Yaşlarımız uygun, yetişkin insanlarız. Nişanlıyız, Seneye evlilik duşunuyoruz. ilişkinin başlarında kaybetme korkusuyla aman ağzımızın tadı kacmasın edasıyla bircok şeyi sindirip sustum." İyi bir ilişkide tartışma yaşanmaz" diye sacma sapan bir şeye inandırmıştım kendimi. Tepkimi doğru duzgun orataya koyamıyordum. Hicbiri cok buyuk şeyler değildi belki ama en azından tepkimi gosterip bir sınır cizebilirmişim diyorum. O zaman bana değer verirdi ve kaybetme korkusu yaşardı belki. Ama bunu hic yapmadım yapamadım. O kaybetme korkusunu hep ben yaşadım. O hatalıyken ben konuyu icimde bir şekilde cozumleyip kapatıyordum. Ama onun asla bunu yapamadığını fark ettim. Bir tartışma yaşandığında nasıl oluyor bilmiyorum ama birden ben suclu oluyorum, bana oyle cumleler kuruyor ki haklı olduğumu bildiğim halde kendimi hatalı hissettiriyor bana. Ben geri adım atmasam o asla atmaz. Konuyu lastik gibi uzatır da uzatır. Misal vereyim kendisi gecen sene bir fabrikada vardiyali calışıyordu. Sabah onu arayıp konuşmak istemiştim. Ben vardiyadan donmuşum evde yatıyorum biliyorsun neden beni uyandırdın bak şimdi tekrar uyuyamıycam akşam da işe gidicem dinlenmeden diye bana kızmıştı, gunlerce trip atıp konuşmamıştı benimle. İşin kotu yanı hatalı olmadığımı bildiğim halde kendimi hatalı gibi gorup ondan ozur dilemeye başlıyorum. Sanırım kendisi bir manipulasyon ustası. Bu manipulasyonlar artık beni kişiliksiz birine donuşturdu sanki. Kendimi sindirilmiş hissediyorum. Arkadaşlarımın ilişkilerine bakıyorum, her normal ilişkide olduğu gibi tartışıyorlar kavga ediyorlar, gunlerce iletişim kurmuyorlar belki ayrılıyorlar ama sonunda bir şekilde anlaşıp orta yolu bulup barışıyorlar. Bu ilişikide orta yolu bulucu benim hep sanki. Ben tavrımı belli ediyorum kızıyorum bir konuda diyelim, o beni oyle bir sindiriyor ki ben kendimi koşeye sıkışmış bir bocek gibi hissediyorum, cumlelerim tukeniyor, mal gibi kalıyorum oyle. Beni ne yapıp ne edip haksız duruma duşuruyor. Gecen akşam ilgisizliğinden dert yanıyordum ona cunku beni koca bir gun boyunca aramamıştı birkac saniye sesimi duymak icin bile.. biraz da sinirlendim bu yuzden, kopruleri yıkarak konuşmuştum sert bir dille. Yaa ben ne kadar yoğun calısıyorum bilmiyor musun sen sanki diye saldırır şekilde konuşmaya başladı, sen ilgi istediğinde surekli seni pışpışlayacak mıyım ben dedi. Bu cumleye yıkıldım. Tamam evet bu ara baya yogun calısıyor gecesi gunduzu baya yogun oldu. Ya ben ondan gun boyu ilgi isteyen biri olmadım ki hicbir zaman. İstedim ki birkac dakika bile olsa beni arasın, birbirmizin sesini duyalım. İstesin ya bunu.Sonucta hayatında bir onceliğim olmalı kız arkadası olarak. Bunun uzerine bile trip atan kendisi oldu, ben hatalı oldum ve gidip ben barışmaya calıştım yine onunla. Ben bile kendime diyorum bazen yazık ya sana ne bu kişiliksiz duruş. İnsanın bir duruşu olur ya. Kaybetmekten bu kadar korkmazsın ya. Ben bu adamla evlenirsem boyle tartışma yaşadığımızda ne bk yicem diye kara kara duşunmeye başladım. Adam her defasında her tartışmada beni boyle sindirecek, ben de ses cıkaramadan kalacak mıyım boyle diye duşunmeye basladım. Cunku ben ona karşılık verdiğimde hunharca hararetli bir tartışmanın icinde buluyorum kendimi.Boyle boyle zamanla o gurlediğinde ben bocek gibi sinmeye başladım. Tam bir boceğim ya. Bir ilişkide tartışma yaşanması gayet doğal farkındayım, ama bu kadar pasif birine donuştuğum icin kendime acıyorum. Ya insan bazen rest cekebilmeli, sınır cizebilmeli. Şimdi nasıl bir yol izleyeceğimi bilmiyorum. Her şey en başından hatalı gibi geliyor. Olanların tum sorumlusu benim kaybetme korkum muydu acaba diye duşunmeye başladım. Bu arada asla fiziksel şiddet gecmedi aramızda. Ama psikolojik şiddeti zirvelerde yaşadığımı hissediyorum...