Merhaba; oncelikle belirtmek isterim ki ben hayatımda ki bir cok sıkıntılı, stresli donemlerimde burada ki hayat tecrubelerini okuyarak toparlandım, kendime geldim. O yuzden burada tecrubelerini paylaşan, olumlu olumsuz yorumlar yapan, konular acan tum kadınlara sonsuz teşekkur ediyorum

Sorunuma gelirsek;
Sosyal ilişkilerimde bir kac yıldır sorunlar yaşıyorum, bunun sebebi ise bir kac yıl once cok guvendiğim bir insandan cok ağır bir darbe yemiş olmam. Aramızda kucuk problemler olduğunu hep hissediyordum, ağzından “canım arkadaşım.” kelimesi cıkarken bile gozlerime nefretle baktığını gorebiliyordum zaman zaman ama kendi kendime “fesatlık yapma.” diye kızıyordum gel gelelim o icten gelen bir ses var ya; o yanılmıyor işte insanlar konusunda. Velhasıl, hayatın ağır bir sınavından gecerken, toparlanmaya calıştığım bir an da oyle bir bıcak sapladı ki bana, oldum sandım. Hancer kısa mesafe silahı derler ya hani, en azılı duşmanım olsa boyle canımı yakamazdı herhalde. Gunlerce yataktan kalkamadım, yaşattığından cok o “neden?” sorusu cakıldı kaldı beynime. Hayatı birbirini destekleyerek, sevgi icerisinde, omuz omuza yaşamak varken neden birbirimizi bu hale getirdiğimizin cevabını aradım, durdum, her şeyi karşısında ki insan icin kolaylaştırmak varken, neden onun zor durumda olmasından keyif duyar ki insan? Yemin ediyorum ki, sevmediğim bir insanın bile başına kotu bir şey geldiğinde oturup zırıl zırıl ağlayasım geliyor, yanında olmak, sarılmak, destek olmak “bak, gecicek bunlar.” diye yaralarını sarmak istiyorum. Cunku bununla mutlu oluyorum, birinin toparlanmasına yardımcı olmak, gulumsemesini sağlamak kadar insana huzur veren başka ne var ki?

neyse uzatmayayım; bu olaydan sonra benim algılarım oyle bir acıldı ki, guvenmediğim kim varsa supurdum hayatımdan. Bi zararını gormediğim, negatif elektrik almadığım uc beş insana da mesafeli durmaktan kendimi alamıyorum. Kimseye guvenip, derdimi acmıyorum, birine kızsam bile gidip ucuncu kişiye anlatmıyorum, tabii bu surecte de ne oluyor; şişiyorum insanın dertleşmeye de ihtiyacı oluyor ama yol, su elektrik olarak dertlerimi ona katlayıp bana geri gonderileceğine beynim o kadar ikna olmuş ki; konuşmak istemiyor.

Bu adına tecrube denilen yaşanmışlığın kotu izlerini nasıl silebilirim? İnsanlara guvenmek, rahat rahat gulup eğlenebilmek gibi duyguları oyle ozledim ki.. Gecer mi bu guvensizlik hissi?