Arkadaşlar sanırım hayatımın en kotu gunlerini yaşıyorum. Dibe batmis hissediyorum. 28 yaşındayım. Pandemiden beri is bulamıyorum ariyorum ama sonuc yok. Evde tıkılı kaldim hergunum birbirinin aynı. Bundan dolayi psikolojim bozuldu artik sık olmasa da panik ataklar yasamaya başladım. Bir iliskim var ama surekli kus barışık bir turlu anlasamiyoruz. Ayrılmak istiyorum ayrilirsam bir daha biri bulamiycam bu yastan sonra diyorum en azindan tanıyorum guveniyorum seviyorum diyorum. Bir de ayrılınca yas donemini kaldiramam diyorum. Milletin zaten evlilik baskısı uzerimde yok evde kaldin yok sulalede bir sen kaldin. Abuk subuk birileri bulmalar, laf sokmalar. Annem desen o evlenmiş bu evlenmis sen ne dusunuyosun gozune batıyorum artik resmen beklentilerden biktim. Nereye gitsem hala calışmıyor musun hala evlenmiyor musun? Millete de gitmemeye basladim artik. Kendimi de begenmemeye basladim. Diyorum gittikce yaslaniyorsun aynada kendimi beğenmiyorum hergun bir yerime takiyorum. Geceleri ne olacak benim halim nasil duzelecek diye dusunmekten uyuamıyorum 2 senedir hayatim bu sekilde yani hic mi duzelmez? Herkesin hayati yoluna girdi bir ben kaldim cevremde. Bir insanin hic mi biseyi yolunda gitmez. Artik hep boyle gidecek gibi hissediyorum. Boyle olup hayatı yoluna giren var mı? Bıktım artık herseyden.