Merhaba kızlar.26 yaşındayım. 19 yaşımdan beri yalnız yaşıyordum ailemle aynı şehirdeyiz ama ben ailevi sorunlardan dolayı ayrı eve cıktım. Annemle hep goruştum babamla bazen goruşurduk. 13 ay once evlendim. Ozel sektorde satış pazarlama işinde calışıyorum. Once biraz kendimi anlatmak istedim. Benim gercekten artık dert olarak gorduğum bir sorunum var. Cok cekingenim. Her konuda. Hakkımı arayamıyorum. Insanlardan cekiniyorum. Guzel bi şey yaptığımda ovulduğumde cok utaniyorum. Kı cok calışkanımdır ccevreden de cok sık duyarım. En basitinden market sırasında birisi onume gecse gercekten cok kızıyorum icimden ama ağzımı acıp bir şey diyemiyorum sanki bi kavga cıkacakmış gibi yureğim ağzıma geliyor. Ailevi hayatta bu kadar cekingen değilim. Hatta eşime karşı cok sıcakkanlı ve samimiyim istediğim her şeyi dile getiriyorum. Artık bunun bi hastalık olduğunu duşunmeye başladım. Ya da bir travma mı acaba. Kucukken cok dayak yerdim ailemden, insanlar icinde ağzımı acamazdım buyuklerin lafina karışmamak icin. Acaba bunlardan mı diyorum. Nasıl bi yol izlemeliyim eğer boyleyse? Gercekten benim gibi olan birileri var mı? Nasıl aştınız? Hayat bazında cok olgun bi bireyim buna eminim ama psikoloji olarak kendimi 26 değil de 6 yaşında gibi hissediyorum.