Pandemide evden calıştığımız icin eşim de kopek sahiplenmeyi cok istiyordu ben de sonunda ikna oldum ve kopek edindik. Zorluklarına dair hicbir fikrim yoktu ve hemen peşinden annemin olumcul hastalığı ortaya cıktı bir yandan annemle ilgilenmem bir yandan calışmam bir yandan ev yemek işleriyle ilgilenmem gerekiyor tahmin edersiniz. Buna bir de kopek faktoru eklendi ve o kadar zor bir ırk tercih etmişiz ki asla dinlenemiyoruz eve annem geliyor surekli anneme zıplamaya calışıyor, odadan cıkartsak yanına gidene kadar susmadan havlıyor, yemek hazırlarken bir yandan ona dur demekle geciyor yemeğe oturunca ayrı uğraşıyoruz masaya devamlı zıplamaya calışıyor. Ve ben hem bu tempoya hem kopekli hayata boyle zor bir donemde alışamadım bunu eşimle paylaştım bana asla hak vermedi duzelicek alışıcak dedi başkasına vermeyi teklif ettim asla onaylamıyor ve butun ilgisini ona vermek zorunda kaldığı ve ben de diğer bahsettiğim faktorlerle yoğun olduğum icin kaliteli vakit geciremez olduk tartıştık ilk defa dunden beri konuşmuyoruz. Kopeği ben veremem dedi surekli aynı konuyu acıyorsun dedi. Gercekten gucum yok ya ben ya o deme safhasındayım ustelik kendini haklı goruyor fikir verin ne yapmalıyım

Alıntı