Merhabalar..Benim sorunum annem..Annemle kolay kolay tartışmaya girmem.Bazen beni oyle tahrik eder ki biriken butun duygularım boşalıverir.Bu gibi anlarda daha cok ustumuze gelir.Bugun dayanamadım ve sinir krizi gecirdim ve daha cok ustume geldi.Dun erkek kardeşim kafasını duvarlara vurduğu halde susmadı..Daha cok tahrik etti..Cocuk 20 yaşında ve ergen sayılabilecek bir cocuk.
Urtiker hastalığı var..En iyi doktorlara goturdum..Her gidişimizde doktorları yanıltıyor.İyi gelen ilaca iyi gelmedi diyor,daha once olduğu tedavileri soylemiyor ve soyletmiyor..”Bırak o bilsin..” diyor.Memlekete giderken “İlaclarını alması İCİN uyardık,cunku sıcakta nukseden bir rahatsızlık ve bunu biliyor..Almak istemedi..Ve bizimle kavga edip ,bizi hastalığından mesul tutarak tekrar doktora gitti .Doktora da ilacların iyi gelmediğini soyledi..
Cocukluğumdan beri annemin en sık soylediği laf şu:”Siz yokken ben daha iyiydim..Sizden sonra dertlerim coğaldı..”
Daha fazlası var ama bunları anlatmakla yetineceğim..Kısacası annem kendisinin dunyanın en iyi insanı olmasına rağmen butun belaların kendi başına geldiğini duşunen bir insan.Hasta olmayınseviyor ve iyileşme belirtisinde panikliyor..Evlatlarından şikayetci ama ayağı takılsa bizi arar..Bizi seviyor mu nefret mi ediyor bilmiyorum ama o kadar tartışmadan sonra hic bir şey olmamış gibi konuşabiliyor..
Anlayamıyorum..Hastalık mı,kişilik bozukluğu mu,depresyon mu..doktora gitmeyi asla ve asla istemiyor..Biz gidersek sorunlarımız bitermiş.20 Li yaşlarımda annemin bu laflarından oturu intihar etmeyi duşundum..”Hayatım siz doğduğunuzda beri cok kotu.Siz yokken sorunlarım yoktu..Benim hastalıklarım sizin yuzunuzden..vs”Allah aşkına bu laflara yurek mi dayanır arkadaşlar..Pskolğa gittiğimde fark ettim her şeyi..Dur demeyi oğrendim ama o durmayı bilmiyor..
Annemle bir yıldır birlikte yaşıyoruz .Bir kac gune kadar evimi ayırıyorum.Pandemi ve tayin diye sabrettim ama yeter..Peki neden aklım onda?Ben niye hala ona uzuluyorum..Hasta olduğunu bildiğim icin mi?