Arkadaşlar gunaydın.
Konu biraz uzun, okuyanlara teşekkurler. Ama lutfen taşlamayın. Sonucta bu konu onemli.
Mezun oldum ve yeniden annemle beraber yaşamaya alışamıyorum. Kısıtlayan birisi falan değildir asla, ama alışamıyorum işte. Artık “ben” değil, “biz” olduğumuzu kabul edemiyorum nedense.
Annemle bu aralar bayağı tartışıyoruz. Konu beraber dışarı cıkmamamız. Haftada iki gun calışmıyor, o iki gun de evdeyiz yani kendisini bırakıp dışarı cıkma durumum da olmuyor. Hatta kendisi spora vs gidiyor. Ben ozellikle kendisi işteyken dışarı cıkarım eğer cıkarsam. Cunku bir kere sinema bileti almıştım o işteyken, ama o eve bana soylemeden erken gelmişti ve cok kotu atışmıştık
Ev işleri konusundaki sorumluluklarımı aksatmıyorum yani aksatsam boyle duşunuyor diyebilirim ama boyle bir şey de yok. Mesela ev işi yapmadığım gun dışarı da cıkmıyorum, sonucta iş yapmayıp dışarı cıkmak olmaz.
En son dun akşam cok kotu bir kavga ettik. Geldiğinden bu yana (Haziran sonunda mezun olup Turkiye ’ye geldim) saydım 4 kere dışarı cıktık ve bu durum beni cok yaralıyor dedi, daha ben cumlemi bitirmeden odamın kapısını carpıp gitti. Hani sevgililer yapar ya kavga ederken telefonu yuze kapatırlar konuşurken, aynen oyle oldu. Tamam haklı, ama boyle sevgili gibi davranması bence onu haksız duruma duşuruyor. Oturup guzelce konuşsak aslında sorun cozulur.
Neden dışarı cıkmıyorsun derseniz, annemde genel bir tatminsizlik goruyorum. Mesela evde temizlik yapıyorum, cok beğeniyor sağol diyor falan ama kavga ettiğimizde “sen zaten pissin” e donuyor. Ya da mesela anneanneme gidip 2 saat oturduğumda bana “gorev gibi yapıyorsun” diye bağırıp ağlamıştı. Şimdi mesela dışarı surekli cıkarsak bir gun cıkmadığımda aşağıda eklediğim şeyin olmasından korkuyorum. Yani zaten yaptıklarımla da tatmin olmadığını hissediyorum, o zaman da bir şey yapasım gelmiyor.
Bazen de cok mudahaleci davranıyor bu da rahat davranmamı engelliyor. Daha cok şey var da cok uzatmak istemedim.
Ya da bazen bir dediği bir dediğini tutmuyor. Evle alakalı bir karar veriyoruz mesela, o karara kendi uymuyor. Dun sabah kendine kahvaltı hazırlamıştı mesela normalde beraber yaparız ki hic sorun etmedim, bana şey dedi belki sen başka bir şey yemek istersin sonucta benim belirlediğim bir menuyu yemek zorunda değilsin diye yapmadım (ki onceki gece konuşmuştuk sabah spora gidecekti geldiğinde kahvaltı edecektik, o yuzden ben hicbir şey yemedim). Aaa dedim olur mu falan. Sen kibar kızsın soyleyemezsin dedi. Akşam yanılmıyorsam yediye geliyordu, bir yemek yapmış cok guzel koktu dedim yiyebilir miyim cok da actım cunku. Delirdi. Ne demek yiyebilir miyim, cok bireysel takılıyormuşum, neden “yiyeceğiz” demiyormuşum. Kavga ettik tabii. Yemin ediyorum soracağıma pişman oldum. Ya da gecen hafta dolapta yemek goremedim, bir dışarı cıkıp geleceğim dedi bir bucuk saat gelmedi ben de acıktım, bişey yaptım ama cok kızdı, kahvaltıyı ayrı etmemiz bana bu hakkı vermezmiş.
Acıkcası kışın buraya geldiğimde sinir krizi gecirmişti, dolayısıyla pek bir şey soylemek de istemiyorum. Sinir krizinin nedeni ise kendi kendine her şeye yetişmeye calışıp sonra da “her şeye yetişemiyorum” diye strese girmesi. Kaldı ki ben ondan boyle bir beklenti icinde de değilim. Mesela şey dedi, “ben iki gun mesela hicbir şey yapmak istemeyeceğim, kitap okumak isteyeceğim sadece” tamam dedim ben bir beklenti icerisinde değilim ki, her şeyimi kendim yapıyorum. Anlamıyorum. Ya da son bir ornek. Babam bir şeye soz vermişti ama yapmadı. Annem de direkt “biliyorum benim yapmam yonunde bir beklentin var bekleme anneannen dedenden de isteme ayıp” dedi durdu. Kaldı ki oyle bir beklentim de yoktu. Sonucta da babamla konuştum o istediğim şeyi yaptık.
Sorum şu, bencil olmamayı nasıl oğrenebilirim? Mevzu aslında şu, bir kere “evet” dersem artık kendim olamamaktan korkuyorum. Artık her şeyi boşverip her fırsatta dışarı cıkalım desem beni affeder mi?