Toplamda 3,5 yıllık beraberlik, 1,5 yıllık evlilik uzerine, yuzlerce kez git gel yaşamamızın sonunda fiziken ayrıldık. Evden taşınacak bir iki gun icinde.

Ben devam etsin diye başlarda cok uğraştım, kac kez evi terkettim her seferinde gelip mutlu olacağız, ben değişeceğim vs diyerek beni ikna etti. Ama değişen hicbirşey olmadı. Aslında bu surede kendini ayrılığa hazırladığını psikolojik olarak ayrılıpa hazırlandığını farkettim.

Sorunumuz neydi…Biz beraber olmadan 2 yıl once boşanmıştı, iki cocuğu var. Herşey normal gorunuyordu boşanmasında. Ama biz beraber olmaya iyice de evlendikten sonra herşey tepetaklak oldu. Eski eşine vicdan yapmaya başladı sacma şekilde. Cocuklarla bir sorun yoktu. Ama eşine haksızlık yaptığını soyluyordusurekli, surekli goruşmeler, mesajlaşmalar bu da beni cıldırtıyordu tabiki. 1,5 yıl bu lafları dinleyip şiddetli kavgalar ederek yaşadık. Bana surekli surat asan adam oraya hediyeler alıyormuş meğer, yemeklere gidiyorlarmış surekli ve bi kere de benden gizli iş seyahati diye onunla tatile gitmiş. Cocuk icin diye duşunecekler olacaktır ama ben cocukla ilgili goruşmelerine hicbirşey demedim zaten, sorun duygusal ve fiziksel ilişkileriydi.

En sonunda bayramda cocukları da alıp eski eşini de alıp tatile cıktı sonra da benim ailemin yanına gelecekti. Tatil boyunca beni aramadı, bayramda ailemi aramadı. Ben yokmuşum gibi davrandı orada. Tabi bu bardağı taşıran son damlaydı onlarca kavga ve hakaret sonrasında ayrılalım artık ben yapamıyorum dedim o da tamam dedi eski eşine doneceğini soyledi. Yani beni arama ben orada olacağım demek istedi. Tamam dedim artık yurumeyeceğini ben de biliyordum ama yine de kendimi bir mendil gibi atılmış hissediyorum. Sesimi cıkarmasam boyle surebilirdi belki ama dayanamadım artık.

Muhtemelen olanları ve tahammul ettiklerimi anlatsam beni topa koyarlar burada ama sanırım yaş, toplum baskısı vs sebeplerle boşanamadım. O ise her seferinde her barışmamızda bir kac zaman normal iyi davrandı ondan sonrasında ise yine eski haline dondu.

Bu evlilik ve ilişki beni harap etti, hem psikiyatrist hem de psikolog desteği alıyorum uzun suredir. 15 kg aldım, iş yerim kapandı işsizim. Ona en baştan boyle bir niyetin varsa hic başlamayalım demiştim. Kac kez ayrıldım sevgiliyken de hayır dedi herşey guzel olacak dedi …..
Olmadığı varken her kavgada her tartışmada bana ayrılalım dedi, kapı orada dedi, kufur kıyamet de cabası. Cocuk isteğimi en baştan soylemiştim tamam demişti ama evlendikten sonra cocuk istemiyorum dedi o da beni mahvetti. Sonucta şu an elimde bir cocukla boşanmak daha zor olacaktı ama anne olma şansımı da kaybettim gibi birşey. Allah bilir tabi cocuğu Beren Allah neticede buna da inanıyorum.

Şimdi 42 yaşındayım, universite mezunuyum yuksek lisansım var ama 1 yıldır iş bulamıyorum işsizim, ailem destekcim ama uzakta yaşıyorlar, hayat elimden kacıp gitmiş gibi hissediyorum. Nereden başlayacağımı ne yapacağımı hic bilmiyorum.

İstisnalar kaideyi bozmaz ama evlenip boşanmış adamlardan uzak durulmalı diye duşunuyorum artık. Yonetici pozisyonunda calışıyordum, girişken, akıllı, genel kulturu yuksek, dunyayı gezen bir kızdım bu ilişkiye başlarken. Evimi arabamı almıştım, cift haneli maaşım vardı. Yani mutluluk dışında hicbir beklentim yoktu ondan.
Şimdi bitik durumdayım işsizlik bir tarafa ozguvenim yerle bir oldu. Pasif, bitik, işe yaramaz hissediyorum kendimi. Bir suru ilac kullanıyorum…
Yani zaman herşeyin ilacı muhakkak ama cok kotuyum şu an.