doktora aşamasına geldim ama nasıl geldim resmen aşırı zorlanarak, coğunlukla sevmeyerek, surekli bırakmak isteyerek.. niye bunu kendime yapıyorum diyorum, cunku boş kalmak beni daha depresif hale getirecek, hep beklentileri yuksek tuttum, akademisyen olmak istedim, kendime guzel, yuksek bir hedef belirledim. kimi zaman severek de calıştım hayalimin gercek olduğunu duşununce.

ama şimdi cok bunalıyorum. doktora 1.senemi bitirdim. işsizim. herşeyi boşa yapmış gibi hissediyorum ve başka yapabilecek hicbir şeyim yok. ailem hevesle bekliyor, hevesle soyluyor kızım doktora yapıyor diye. ben kendim de oyle hissediyorum ne yalan soyleyeyim birilerine doktora yapıyorum dediğimde kendimi iyi hissediyorum. Bari o noktadan ilerliyorum diye avutuyorum kendimi.

ayrıca işsiz olma psikolojisi var ev hanımı olmak hic istemezdim. eşim ozelde calışıyor. o da zar zor mesailerle cok yoruluyor. yine maddi acıdan yetişiyor ama ekstra hicbir şey yapamıyoruz. eşim de işten bunalıyor bazen. bende evime destek olmak isterdim. diyorum işe girsem yuksek hedefleri bırakıp iş arasam, asgari ucretle calışsam mutlu olur muyum da diye. tuhaf bir cıkmazın icindeyim. yani ne yapsam mutsuz olacakmışım gibi geliyor.

eşim bu konuda bana bırakıyor herşeyi. bir ara o da dedi bu kadar bunalıyorsan bırak okulu diye. ama yine bana bırakıyor.