Daha once cok kez konu actım ama kısa ozet geceyim
Ailemin tanımadan yore farkı nedeniyle reddetiği bir sevgilim vardı.
Bizim ilişkmiz de her ne kadar seviyor da olsak sorunluydu.
Baskıcı biriydi kısıtlıyordu. Bir iki kez ayrıldık ama sonra her şeye rağmen geri barışıp bir kac yıl bekleyelim ailem belki kabul eder diye devam etmiştik.
Aslında mantıklı bakınca ikimiz de ayrılacağımızın farkındaydık. Her neyse
Ben 22 yaşındayım lise mezunuyum dinlenmek ve kendimi geliştirmek istediğim icin zaten cok da iyi olmayan işimi bırakıcam ve madem ufukta evlilik hazırlığı falan da yok uniye hazırlanayım dedim.
Karşı taraf acıktan oku dedi ben orgun istedim derken ayrılık kararı aldık. Bu okuma olayı da biraz bahane oldu.
Şuan cok kotu değilim sadece nedense icimde bi korku var.
bu kişi ve cevremdeki diğer kişiler bana orgun universite icin gec kaldığımı, en erken 28 yaşımda mezun olacağımı, sonra hemen iş bulamayacağımı, evlilik icin de gec olacağını vs savunuyor.
Acıktan oku hem de İmam hatip cıkışlı olduğum icin sen KPSS ile bi şekilde diyanette iş bulmaya bak diyorlar. Ki bu cok cok zor.
Halbuki ben zaten hem orgun uniye gidip hem de bir yandan KPSS ile alanıma gore bir iş bakacağım.
bilmiyorum gec mi kaldım icimde hep bi korku var. Yıllar sonra da keşke acıktan okusaydım hayata gec kaldım demekten korkuyorum.
Cunku benim uniye başladığım yaşta insanlar mezun olup işe başlamış oluyor.
Bir de dersanede bir yıl boyunca tamamen buna odaklanıp calışacağım haliyle ailemin de beklentisi olacak.
Kazanamazsam “biz sana demiştik” denmesi vs cabası.