Merhaba,
Benim bazen bir derdim olduğunda anneme anlatırım.Annem ev hanımı hic calışmamış ev temizlik boyle geciyor.Arkadasi hic yok bazen teyzemle goruşur yalnızlıktan pek şikayet etmez.Zaten butun gun ev işleri vakti kalmıyor hicbir şeye.Ama derdimi anlattigimda elle tutulur bir tavsiye hic vermemiştir.Yani coğu zaman dinlemedigini ve ben anlatırken sıkıldığını farkediyorum.Pek sorun cıkaran hep derdi olan biri değilim arada kafama takılan bişey olunca paylaşırım.Kiz kardeşim de var ama cok farklıyız.Bir derdim olduğunda ona anlatsam offf başına yine ne dert actın modunda.Hep yargılar.O nedenle ona da anlatmıyorum.Ben en yakınımdan tavsiye alamayacaksammm kime anlaticam.Bu nedenle artık hicbir seyimi anlatmıyorum.Kendim cozmeye calışıyorum.Anlatinca değişen birşey olmuyor.Annemle kız kardeşim hep yargılayıcı bakiyorlar .En ufak şeyde bile.Biraz kuralcilar.Bu hayatta yalnız olduğumu anladım.Boyle olunca da kendimi iyi hissetmiyorum.