13 senelik evliyim. Evlendiğimden bu zamana kadar cok sıkıntılı zamanlarımız oldu.zamanla duzeldi diye duşunurken,bu yakınlarda ciddi ciddi eşimden cok soğudum
Akşam mahalle arasında duğun vardı evin hemen yukarısında.balkona cıktık bakıyorduk. Karşı apartmanla evlerimiz cok yakın. Eşime baktım karşı apartmana bakıyor. 2. Kata. Eşime nereye bakıyorsun sen dedim.bir adam vardı tanıdık ilk baktığımda gordum, bardak dedi geldi icki ictiğini duşundum gibi sacma bir cevap verdi. Diğer katlarada bakıyordu. Duğune kimin baktığını merak etmiş

2 katta, iki orta yaşlarda kadın bir tanede genc kız vardı. Hatta ben eşime sen nereye bakıyorsun dediğimde kızla goz goze geldim. Ben ilk baktığımda adam vardı ikincide adam var sandım kızı gormedim vs sacma cevaplar verdi
Ben daha once ona, bak bu ev saf sokakta, apartmanlar karşılıklı. Sen kotu niyetli bakmazsın ama karşıdaki kişi oyle anlamaz. Devamlı etrafına bakan erkeklerden nefret ederim. Ben başkasına bakmam,seninde oyle olmanı istiyorum demiştim

Cok katu birisi değilim. Robot değil sonucta. Surekli başı aşağıda gezemez ancak duğun sol tarafta o karşı apartmana bakıyor.
O kadar sinirlendim ki anlatamam. Kız yanında eşi varken bana bakıyor der, der yani ben olsam oyle duşunurdum
Birde uste cıkması yok mu? Sen abartıyorsun, ben kızı ilk baktığımda gormedim. Beni ne konuma sokuyorsun diyor. Artık dayanamıyorum. Her tartışmada kendini haklı gormesine herşeyi ben abatıyormuşum gibi davranmasına dayanamıyorum
Cocuğum butun olan herşeyi goruyor. Onun yuzune bakamıyorum

Sizce bu olanlar abartı mı? Siz olsanız ne yapardınız