Nerden başlasam bilmiyorum ama kendimi cok kotu hissediyorum..
Asagilik psikolojisi var sanirim
Kendimi cok degersiz hissediyorum.annemle aramiz bozuk ve annemi gorunce bile sinirleniyorum. Ergenmisin demeyin lutfen cunku annemi gorunce hep aklima cocuk gibi gecistirmeye calismasi, bazi yalanlari, derdimi anlatirken gorunuste beni dinlemesi ve gecistirmesi, bi sey anlattigimda ben simdi napiyim demesi acayip canimi sıkıyor. Ha derdim bu mu hayir ama bbu da benim sanki bi okyanusta tek başıma oldugumu hissettiriyor. hersey bosuna sanki. kendimi hep biseyler yapmak zorunda gibi hissedi ama hicbirsey yapamiyorum. Babamla annem ayri surekli kendi sorunundan bahseder babamda. Annemle ayni evde yasiyoruz ama sadece sanki zorunluluk gibi. Hersey sahte gibi. Guzel bi bolum bile okusam boşuna. İntiharı dusunmuyor degilim. Kitap okumaya biseyler yapmaya calisiyorum ama degersizlik hissi gitmiyor. Biriyle konusmustum, ona aşık da oldum suan ayriyiz zaten ayrilmamiza de benim bu dusunceleri neden oldu. Kendimi iyice tukenmiş hissediyorum