Selam millet. Eşimle aramızdaki bitmek bilmeyen konularla bilirsiniz beni. Bu sefer de farklı bir konuda goruşlerinizi almak istiyorum.

Ben doğduğum gunden beri ailemden sevgi gormedim. Dayak, ac bırakma, evlat ayrımcılığını dibine kadar yaşadım. Bu yuzden hep calıştım para biriktirdim bir gun kendime kucuk bir şehirde yeni bir hayat kurmak icin. Genclik hevesi deyin, şımarıklık deyin, cok klasik deyin nasıl bakarsanız artık. Sonucta artık para biriktirmek bende takıntı haline geldi surekli hesabımda para olması gerekiyor hissi yerleşti.
Giyimime kuşamıma dikkat ederim iş yerine her zaman şık gitmeye calışırım ama bu konuda da takıntım var 10 15 yıllık kıyafetlerime bile ozenle bakarım.(bu konuda terapi goruyorum ama sadece 36 beden olanlardan kurtulmama yetecek kadar iyileşme gosterebildim). Bu yuzden de hep diyet yaparım aynı kıyafetlere girebilmek icin. Kendime yeni kıyafetler de alırım ama minimum duzeyde yılda 5 i gecmiyor.
Neyse cok uzatmak istemezdim. Konunun butununu kapsıyor bunlar.
Eşim olacak insan da benim tam tersim. Parası varsa bitene kadar asla calışmaz. İyi bir bolum mezunu yuksek lisansını yapmış ama kendi isteğiyle ilkokul mezunu birinin yapacağı işleri yapıyor. Sebebi de basit cok tembel. Kısa yoldan zengin olma peşinde. 100 bin tl si olsun birkac haftada yer bitirir. Nasıl yapıyor anlamıyorum ama harcıyor. Bu sure zarfında asla işe gitmez. Ben zorladığım zaman gidiyorum der gitmez gezer.

Zorlandığımız zamanlarda benim birikimimden borc veririm odediği zamanlar oldu odemediği de oldu. Bir suru borcu var zaten. Keyfi kredi ceker odemez. Ben de bu yuzden artık ona para vermiyorum. Herkese anlatıyor Marsis bana para vermiyor diye.
Ben bekarken evlilikte ortak butce olmasından yanaydım. Ama eşim nişanlandığımız gunden beri tersini savunuyor. Evin gecimi onunmuş herşeyi erkek karşılarmış. Zorla kredi kartımı odemeler harclık vermeler falan. Şuan ben de onun bu davranışlarından dolayı evin asgari gecimine normalde katkıda bulunmuyorum. Bazen evin gecimi tamamen benim uzerimde olduğu zamanlar oldu o zamanları saymıyorum tabiki.

Neyse gelelim bu gune. Eşimin eline yuklu bir miktar para gecti kısa bir sure once. Sen hemen harcarsın para yonetimin yok diye surekli soylendiğim icin şu ana kadar harcamadı. Şimdi de diyor ki "bu para benim param. Eğer elindeki son kuruşa kadar bunun icine koymazsan benim olmaya devam edecek. Kira okul masrafları vs hicbirşey icin kılımı kıpırdatmam" diyor.

Sizce onun dediğini yapmalımıyım? Onun eline gecen paranın yanında benimki devede kulak. Kabul etmezsem paranın hic lafını ettirmeyecek ve harcayacak. Daha once de bunu yaşadık. Sizce eşim haklı mı?

Not: Birkac ay once boşanmanın eşiğinden donduk. Sorunlarımız onun sinirlendiğinde hakaret etmesiydi ve calışmamasıydı. Duzelmek istediğini aramızı hep anne babasının bozduğunu soyledi. Anne babası bunu yuzume de soylediği icin ve davranışlarında da duzelme gorduğum icin şimdilik rafa kaldırdım.
Şimdi elimdeki parayı istemesinin bir sebebinin de boşanmaya yeltenmemem olduğunu duşunuyorum.

"Benim maaş kartım eşimdedir. O ne derse odur. Paragoz kadın" diyen pembik gelinler az otede durun. Sizinle uğraşamam.