Yureğimin bam teline dokundum yine bugun. Kabuk tutmuş tum yaralarımı kanattım. Yaramaz, arsız cocuklar gibiyim şu sıralar. Neye dokunsam kırıyor, neye uzansam duşuruyorum. Duşurduklerimle duşup paramparca oluyorum.
Acıların insanı boyle derinden yaralayacağını, gizli, gorunmez yaralar acacağını bilmezdim. Soylerlerdi ama inanmazdım. İnsan sadece ama sadece kendisi yaşadığı zaman bilirmiş. Şimdi belki de tam da şuan dunyada binlerce insan benim hissettiklerimi hissediyordur. Ama ben sadece ben hissediyormuşum gibi hissediyorum Ozlemenin hele hele asla gelmiyecek birini ozlemenin insanın icini nasıl kavurduğuna bizzat şahit oluyorum.
Senden uzakta bir şehirdeyim şimdi. Mesafeler, dağlar, yollar var aramızda. Birde hatalarım. Gecmişte yaşıyorum sanki. gonlumun icinde, kendi karanlığımda kayboluyorum. Senin olduğun şehre gelip seninle uzun uzun sohbet etmek istiyorum. Af dilemek istiyorum mesela toprağına yuz surup affet beni babam cok uzdum seni demek istiyorum yada kızmak istiyorum sana niye bırakıp gittin diye.
Sana kırgınımda aslında. Belki sende bana kırgınsındır. Hasta oldugunu oğrendiğimde ilgilenemedim seninle. Hastanede yattın 40 gun ve ben sadece 2 gun yanında olabildim. Ama korktum babam gerceklerden korktum ve kactım. Demişsin ya keşke kalsaydı bikac gun daha. Keşke kalsaydım. Hastaneye yattığın ilk gun telefonda bunu duyduğum ilk saniyede kalbime bi sızı saplandı. Kanser şuphesi var dedi annem. Bunun şuphesi bile dayanılmaz bir şeydi.
40 gun boyunca hergun iyi şeyler soylediler telde bana. Herkes duzeliceğini soyledi icim inanmadı ama inanmak istedim onlarla birlikte ben de kandırdım kendimi. Sonra bi sabah ben aradım acmadı annem, ablamda acmadı, abimde acmadı, kardeşimi aradım en son eşi actı abla dedi bişe yok dr gelmiştir ondan acamamışlardır. Ama insanın icine o ateş duşmeye gorsun kavurdukca kavuruyo. Elim ayağım buz icim titriyo kapadım teli. oturdum kahvaltıya kaynanamlarla. 2 dk gecmedi kardeşim aradı sesi kotuydu ama bana iyi şeyler soyluyordu. ver bi kaynananlada konuşim dedi verdim. sofradan kalktı kaynanam kulağım onlarda kaynanamdan uzgun bi gercekten mi lafını duydum sonra değişti lafı tamam biz iyiyiz falan dedi kapadı. yutamıyordum lokmaları kalktım sofradan bişe yok kahvaltını yap dedi kaynanam soyle nolur dedim. O arada eşimi aramışlar baktım geldi eve noldu dedim abin aradı dedi baban kotuymuş gidelim dedi
Yolda icimde bi umut ama oyle boyle değil. Dedim babam şimdi gorucek beni oğlumu cok mutlu olucak. İcimden geciriyorum neler neler. Babam ordan cıkarken ben babamlarda bi parti falan duzenliyorum. Herkes cok mutlu senin yeniden doğuşunu kutluyoruz.
Yol uzadıkca uzadı 5 saat sanki oldu bi omur. Geldm akşam ustu direk hastahaneye gittim ablam kardeşim abim kapıda beni karşıladı. Normalde ziyaretci saati dışında giriş yasak ama babamın adını soyleyince izin veriyolar. Şaşırdım icimden diyorum herhalde 40 gun olmuş tanıyo artık herkes babamı meğer dr talimat vermiş
ablam diyo bana ablacığım sakın korkma bişe yok sadece nefes alışını duzenlemek icin bazı makinalara taktılar. Babam coktan olmuşsun aslında sadece makinalarla orda oyle duruyodun. diğer gun oğlen kaybettk seni. Ne tuhaf bir tarihte kaybettik hem de babam. 11 eylul yani seferihisar ın kurtuluşuİşte o gun bugundur icim kanıyor. Tuğbam var yanımda her zaman bana destek ve oğlum. Oğlum şuan senin en cok sevdiğin zamanlarında.