Merhaba arkadaşlar konuya direk giriyorum.. benim anne babam ayrı yıllar once ayrıldılar ben 12 yaşındaydım. Kardeşim 4. Biz babamla kaldık. Babam 9 sene evlenmedi ama hep sorumsuz biriydi ilgisizdi. Babannem buyuttu bizi ama butun yuk benim omuzlarimdaydi diyebiliriz. Babam o zamanlarda ilgisiz biriydi. Evlatları var veya yok onemli değildi. Ben şuan 26 yaşındayım ve evliyim. Babama hala bazı sebeplerden dolayı kırgınım.. şuan hatta aramız kotu. Yani kotu derken hic konusmuuoruz. Ben her zaman gitmiyorum ama gittiğimde hic hoageldin bile demiyor bana mesela. Bu arada evlendi şuan bı oğlu var. Ve ben bekarken keşke kızlarım olacağına oğlum olsaydı demiş biri. Birde bana zamanında bana kredi cekmessen nisanina gelmem diyen bir baba . Ben şimdi bunları duşunuyorum ve benim cok zoruma gidiyor bazı şeyler.. durdum duşundum. İnsanlar ailelerine koşarak gidiyor gunlerde kalıyor rahatla ben gidemiyorum bile. Gitsemde 7 kat el gibi muamele goruyorum.. annem desen el evinde ona da cok sık gidemiyorum zaten calışıyor.. bu aralar kendimi kotu hissediyorum.. bilmiyorum biraz dertleşmek istedim sizinle biraz karışık anlatmış olabilirim. Ama varmı benim gibi hisseden bilmiyorum.. bı benmisim boyle hisseden gibi geliyor.. sıcaklık bulamıyorum kısacası herkes yuvasını kurdu ailesine bakıyor.. ama cocuklar...