İyi geceler herkese,

Bir konuda fikirlerinizi merak ediyorum. Benim yaşadıklarımı yaşayan var mı ben anormal miyim merak ediyorum.

Konum eşimle ilgili. Eşimle tanıştığımız zaman fikirsel olarak ve hayat beklentisi olarak uyuştuğumuzu duşunuyordum. Evlilikten once de bu duşuncem sabitti. Evlendikten sonra ise kişiliklerimiz arasındaki fark beni şaşırtmaya başladı.

Ben iflah olmaz bir romantik,hayalperest,ince duşunceli,duygusal bir insanım. Eşim ise tam tersim. Aşırı işkolik, realist, biraz acımasız ve hayal kurmak hic ona gore değil. Yani onun hayatında boş şeylere hic yer yok. O sadece calışmalı, para kazanmalı, kendini geliştirmeli.

Hayata cok farklı bakıyoruz. Ben ona bir filmden, muzikten, manzaradan ne kadar etkilendiğimi anlatırken onun boyle şeylerden hic etkilenmediğini goruyorum. Yani ilişkimiz aşırı hassas bir insanla hic hassas olmayan bir insanın ilişkisi.

Şu an calışmıyorum. Bu yuzden de bazen diyorum ki ben şımarıklık mı ediyorum. Yani o hayat mucadelesinde tek başına. Tabi ki daha sert olacak benim gibi olmayacak. Hayal kurmaya vakti mi var falan filan.

Mesela tatile cıkma planımız vardı. Ben o kadar heyecanlıyım ki. Araştırıyorum neler yaparız ne yeriz şunu mu giysem vs diye. O ise 0 heyecan. Gidicez işte denize girip gelicez modunda.

Birde bazen onu aşırı severken bazen bu tarz olaylardaki bakış acısı yuzunden ondan aşırı derecede soğuyorum. Kendime diyorum ki o beni hic anlamıyor ne hissettiğimi hic fark etmiyor.

Sizlere sorum: Erkekler genelde boyle midir? Ben anormalsem nasıl daha vurdumduymaz, nasıl katı, nasıl hissiz olabilirim ? Bu şekilde olmak bana cok acı veriyor. İcime dunyalar kadar umudu, hayali sığdırmaktan cok yoruldum.