Hanımlar iyi geceler. Sinirimden catlamak uzereyim. Sakinleşmedim, sizden destek istemeye geldim.

Ben 7 aylık hamileyim. Cok şukur maddi olarak durumumuz iyidir ancak bebek beklediğimiz bu surecte haliyle bir suru masrafımız oldu. Buyuk kızıma ve bebeğe yeni odalar hazırladık, bebeğin pek cok ihtiyacı alındı vs. bir dunya masraf yani. Eşim olabildiğince her şeyin en iyisini almaya calıştı ama artık ust uste bindikce bazı şeylerden kısmaya calıştığını goruyorum ve cok da hak veriyorum. Sonucta bu maddiyatın da bir sınırı var. Daha doğum ve ongorulemeyen masraflarımız da olacak. İleriyi de duşunmek zorundayız. Bizim destek gorebileceğimiz kimsemiz de yok. Ne maddi, ne manevi.

Beni asıl sinir eden olaya geleyim. Dun gece saat 11 ’de kayınbirader aradı. Eşim de evvelki geceden nasıl yorgun, bayılmış adam saat 9 ’da. Uykulu uykulu actı telefonu, kayınbirader 3 bin lira para istiyor. Bende şartel attı tabi. Hem gecenin bir yarısı arama densizliğine, hem bizim halimiz nedir umursamadan para istemesine. Eşime sordum noluyor diye. Ne olacak, yine işleri duşmuş aramışlar dedi.

Bu insanlar ne bicim insanlar yahu? Ben zaten ne tur karakterde olduklarını bildiğim icin senelerdir goruşmuyorum onlarla ama oğullarıyla goruşuyorlar. Bir kez olsun eşime bir derdin, bir sıkıntın, yardım edilecek bir şey var mı demediler. Hamile olduğumu bildikleri halde en kucuk bir destek vermediler eşime. (Sadece maddiyatı kastetmiyorum, hal hatır bile sormazlar) Bir kez olsun işleri duşmeden aramadılar. Ya sorun vardır, eşim cozsun diye ararlar, ya da para isterler. Eşim de her zaman elinden geleni yapar. Cok aileci değildir ama bir şey istediklerinde geri cevirmiyor. Kendisi de farkında ailesinin surekli menfaatleri icin onunla ilişki kurduğunun ama bu yuzsuzluk karşısında bir tepki koymuyor.

Ama ben artık bu kadar yuzsuzluk karşısında tahammul gosteremiyorum. Elim ayağım titredi. Eşimin telefonundan numarasını alıp yarın arayıp ağzıma geleni saysam, siz ne bencil, ne utanmaz, ne arsız insanlarsınız diye soylesem diyorum ama bir yandan da kendime yakıştıramıyorum.

Eşim onlara hic bir şey demez biliyorum. İcine atar o. Cok derin uykudaydı, sonra kardeşinin aramasından sonra canı sıkıldı, uykusu kactı, uyuyor numarası yaptı anlamayım, strese girmeyim diye. Şimdi de evin icinde geziyor. Takmış kafayı belli. Bana caktırmamaya calışıyor. Ona da uzuluyorum boyle bir ailesi olduğu icin. Eşimin hic bir şeyini paylaşmıyorlar ama surekli işleri duştukce arıyorlar. Bu kadar kimsesiz hissettirmeye, bu kadar somurduğunu altını cize cize gostermeye ne gerek var ya? Bu adam onlara iyilikten başka bir şey yapmadı oysa. Yuzsuzluk insanın ikinci mutluluğu imiş. Biz kimseden bir şey istemediğimiz, beklemediğimiz icin ben cok garipsiyorum bu kadar yuzsuzluğu. Biz hep Allah kimseye muhtac etmesin, kendi yağımızda kavrulalım kafasındayız cunku.

Her neyse…Ben ne yapayım şimdi? Catlıycam sinirden. Bebeğe de zarar bu kadar stres biliyorum ama bu insanlar yerli yersiz hep negatif duygularla hayatımızı işgal ediyorlar. Engellemek istiyorum ama onlarla hic bağlantım olmadığı icin muhatap olmak da istemiyorum. Ben onlarla konuşacak olsam eşim de konuşmamızdan hic hoşlanmaz biliyorum. Napayım ben? İcimde mi patlasın bu sinir? Nasıl sakinleşicem ben?