Merhaba

Babam cok eleştirel bir insandır. Motive ederken bile karşısındaki kişi kendini eksik hisseder. “Sen şoylesin,sen boylesin, şoyle yapman lazım kendine gelmen lazım…”

Bugun yine başlayacağım bir enstruman kursu yuzunden babamdan soğudum. Hala ekonomik ozgurluğum olmadığı icin maalesef.

Maddi olarak rahat karşılayacağı bir meblağ idi. Ama pahalı yine de. Gercekten farklı bir ortama ihtiyacım var cunku şu an bir uğraşım yok kendimi de pek iyi hissetmiyorum bu yuzden.

Fakat sorar sormaz direk şunu dedi:
“Sende oyle bir idealistlik yok sırf hobi olsun diye de gidilmez kendi mesleğinle ilgili hicbir şey yapmıyorsun, gidiyorsun boyle işlerle uğraşıyorsun. Senin gideceğin 1-2 ay, sonra sıkılıp bırakırsın kesin. Ben sende oyle bir ışık gormuyorum” dedi
Mesleğimle ilgili olarak ta iş bulamadığım icin başka şeylerle uğraşmak istedim. Sırf bu yuzden bu cumleleri sarfetti.
Arkadaşlar ağladım sonra. Gercekten babam tam olarak boyle insanın icini karartan motive, yaşama sevinci bırakmayan bir insan. O kadar kırıcı ki gercekten dayanamıyorum. Sağlıklı bir insanın ozguvenini yerle bir eder.

. Onceden Psikoloğa gitmiştim babanla aran nasıl deyince direk ağlamaya başlamıştım ondan sonra babamla aramda bir sorun olduğunu farketmiştim.
25 yaşındayım hala direk boyle olaylarda gozlerim doluyor.
Hayal ederek, calacağım diye sevindiğim muzik aletiyle ilgili tum hevesim gitti şu an.
Babamdan her olayda boyle soğuyorum sonra da normale donuyoruz. Aynı odada yalnız oturmak bile istemiyorum.

Nasıl başa cıkacağım bilmiyorum keşke iş bulsam da ayrılsam