Cok sevdiğim adeta hayatımın merkezine koymuş olduğum bir kız grubum vardı. Yedigimiz ictiğimiz ayrı gitmez her başım sıkıştığında yanımda olduğunu bildiğim adeta kiz kardeşim olarak gorduğum bir gruptu. En sevdiğim yanı herkes birbirini cıkarsız sever ve anlamaya dinlemeye calışırdı. Evlilikler vs derken bir kopukluk oldu tamda o sıralar ufak bir tartışma yaşadım hepsiyle. Gereksiz bir insan hakkında konusuyorlarken bunu konuşmak icin mi toplandık ben sizi ozluyorum bırakın boş insanların dedikodusunu dedim diye linc yedim. Dedikodu olmadığını dertleşmek istediklerini benim anlamadığımı onları sucladığımı ileri surerek bana tavır aldılar. Ertesi sabah ben unuttum ama ister istemez soğuk ruzgarlar esti bikere. Ben ve bir arkadas haric hepsi birbirlerine yakın oturuyorlar. Benim gibi uzak olanda dahil sık sık goruştuklerini duyuyorum ortak tanıdıklardan. Ben arıyorsam konuşuyoruz ben soruyorsam cevap alıyorum. Onun dışında bana donuş olmuyor. Yakınlarda birinin onemli bir gelişme oldu hayatında ama inanın icimden adım atmak gelmiyor. Zaten biriyle tamamen limoniyiz başka sebeplerde var onun diğerlerini doldurmuş olduğunuda duşunuyorum. Hepsi toplanmış yine ama numaralarını sildiğim halde hic bir tepki yok. Bu kadar basit mi gercekten bazı şeyler. Bu kadar kolay insanın uzeri ciziliyor mu? Dışlanıyor olmak beni cok kotu hissettiriyor halbuki ben bu insanlardan iyilikten başka birşey gormedim son olaya kadar. Gercekten bu olaydan sonra hayatımdaki herkesi ama herkesi sorguladım acaba gercekten seviyorlar mi beni diye. Bilemiyorum ağırıma gidiyor gercekten.