merhabalar, ben 19 yaşındayım. 3 yaşındayken annemi kaybettim. ve anneannemle koye taşındık. anneannem bana cok iyi baksa da yine de hapis gibi yaşadım tek bi koyun icinde. kardeş yok kimse yok imkan yok. yaşıtlarım bambaşka hayatlar yaşarken. her neyse işte. ben o yıllarda bi sure sonra sanki benliğimi kaybetmiş gibi oldum. babamı polisler arıyordu, evimize surekli polisler gelirdi. okuluma, sınıfıma gelirlerdi bana babamı sormaya. koyden geldiğim icin oğretmenler, okuldaki oğrenciler dışlardı beni. yanıma yanaşmazdı sınıf oğretmeni pire falan gecer diye. neyse işte, ben liseyi yine koyumuzun bağlı olduğu ilcede okudum ama yurtta kaldım. orada da maalesef insanların nasıl normal hayatlar yaşadıklarını gordum ve istemsizce kendimle kıyaslamaya başladım. benim duzgun bi ailem yok evim yok diye. bu sırada babamın yanına daha cok gidip gelmeye başladım ankaraya. ama onun evi de bu tlcdeki istifciler gibiydi ve yıllar gecti hala oyle. gercekten cop ev. evde basacak yer bile yok. temizlesem de babam yine iki gune kalmadan aynı şeyi yapıyor. yerde bi kağıt parcası bile bulsa eve getiriyor. arkadaşlarımın evlerine gidiyodum anneleri guzel guzel yemekler yapıyodu, onları seviyodu, normal bi evleri ve yaşantıları vardı. ben ise babama bu konuyu anlatmaya calışsam, duzeltmeye calışsam beğenmiyosan beğendiğin yere git diyodu. ben de sığıntı gibi arkadaşlarıma gidiyodum surekli. ve yurt da yine hapis gibiydi. haftada 1 saat dışarı cıkma iznimiz vardı. okul bahcesine bile cıkamıyoduk doğru duzgun. ben anneanneme bunları anlatıyordum ister istemez, uzuluyordu biliyorum ama ne yapayım ben de cocuktum. ankarada bir yurda gidip kalmama da izin vermediler 2 yıl. sonrasında ısrarlarla gittim ankarada cok guzel bi okula ve oranın yurdunda kaldım. ama o kadar yıpranmışım ki cok buyuk bi depresyon gecirdim. kendimi kesmeye başladım, hicbir şey fayda etmiyodu. her gun babamla kavga ediyoduk, yine aynı sorunlar devam ediyodu ve bana yardım edebilecek kimse yoktu. bi arkadaşım eve geleceği zaman evi temizlemekten tırnaklarım parcalanırdı ve cok utanırdım. ona rağmen hala ev copluk gibi dururdu ve ister istemez bana acıdıklarını bilirdim icten ice. haftasonları eve gelince dinlenmek ailemle vakit gecirmek yerine kopek gibi ev işi yapıyodum. camaşır, bulaşık, utu. yıllar boyle gecti. gecen yıl depresyon tedavisi gordum ve biraz daha iyileştim derken cok ani bir şekilde anneannemi kaybettim. onu kaybettiğim andan itibaren cok hareketli bi hayat yaşamaya calıştım bu acıyı unutmak icin. ama olmuyor, ustunden 6 ay gecti. ve cok cok ani oldu. olmeden bir hafta once saatlerce telefonda konuşup guluşurduk. kalp krizi gecirdi aniden. ve acısı şimdi oyle bir geldi ki. o kadar yalnız ve kimsesiz hissediyorum ki kendimi, arkadaşlarım, teyzelerim, erkek arkadaşım var destek oluyorlar ama ben bu konuyu hic ama hic kimseye anlatamıyorum. ne yapacağımı bilmiyorum artık. o kadar ozluyorum ki anneannemi. daha cok guclendim ama o kadar buyuk bi ozlem ve acı duyuyorum ki. universite sınavına girdim ve hicbir yeri kazanamadım bu yıl. anneannemin olumu tam calışma zamanına denk gelmişti. ve daha 19 yaşındayım, hareketlerim normalin dışında oluyor bazen, kendimi, hayatı algılayamıyorum benliğimi kaybetmiş gibiyim. terapi almak istesem babam para vermiyor psikoloğa. ancak devlet psikiyatrisine gidebiliyorum ama daha fazla antidepresan kullanmak istemiyorum. ne yapmalıyım, bir yol gosterecek olanınız var mı